Doktor Żywago

Opinie czytelników

Recenzje użytkowników chwalą „Doktora Żywago” za mocną fabułę i głęboką eksplorację tematów związanych z miłością, indywidualnymi zmaganiami oraz wpływem wojny i rewolucji we wczesnej Rosji Radzieckiej. Powieść jest uznawana za klasykę, przewyższając swoją adaptację filmową i jest doceniana za bogate postacie i głębię filozoficzną. Jednak niektóre recenzje wskazują, że książka może wymagać wcześniejszej znajomości koncepcji filozoficznych i teologicznych, aby w pełni ją docenić.

Silne postacie, pięknie napisane, głębokie tematy miłości i cierpienia, powiązanie z kontekstem historycznym, doskonały stan fizycznych egzemplarzy i świetny dodatek do bibliotek.

Do pełnego zrozumienia może wymagać znajomości filozofii i teologii; niektóre wydania krytykowane za niską jakość prezentacji.

(na podstawie 43 opinii czytelników)

Oryginalny tytuł:

Doctor Zhivago

Zawartość książki:

Doktor Żywago to powieść Borysa Pasternaka, opublikowana po raz pierwszy w 1957 roku we Włoszech. Powieść została nazwana na cześć jej głównego bohatera, Jurija Żywago, lekarza i poety, a jej akcja rozgrywa się między rewolucją rosyjską 1905 roku a II wojną światową.

Ze względu na niezależne stanowisko autora wobec rewolucji październikowej, Doktor Żywago nie został opublikowany w ZSRR. Za namową Giangiacomo Feltrinellego rękopis został przemycony do Mediolanu i opublikowany w 1957 roku. W następnym roku Pasternak otrzymał Literacką Nagrodę Nobla, co zawstydziło i rozwścieczyło Komunistyczną Partię Związku Radzieckiego.

Powieść została sfilmowana przez Davida Leana w 1965 roku i od tego czasu była dwukrotnie adaptowana dla telewizji, ostatnio jako miniserial dla rosyjskiej telewizji w 2006 roku. Powieść Doktor Żywago jest częścią rosyjskiego programu szkolnego od 2003 roku, gdzie jest czytana w 11 klasie.

Edmund Wilson napisał o powieści: „Wierzę, że Doktor Żywago stanie się jednym z największych wydarzeń w literackiej i moralnej historii człowieka”. V. S. Pritchett napisał w New Statesman, że powieść jest „pierwszym dziełem geniusza, które wyszło z Rosji od czasu rewolucji”. Kiedy powieść ukazała się w języku włoskim, Anders Österling, ówczesny stały sekretarz Akademii Szwedzkiej, która przyznaje literacką Nagrodę Nobla, napisał w styczniu 1958 roku: „Przebija się silny akcent patriotyczny, ale bez śladu pustej propagandy... Dzięki obfitej dokumentacji, intensywnemu kolorytowi lokalnemu i psychologicznej szczerości, praca ta stanowi przekonujące świadectwo faktu, że twórczy kierunek w literaturze nie jest w żadnym sensie wymarły w Rosji.

Trudno uwierzyć, że władze radzieckie mogłyby poważnie rozważać zakazanie jej publikacji w kraju, w którym się narodziła”. Niektórzy krytycy literaccy „stwierdzili, że powieść nie ma prawdziwej fabuły, że jej chronologia jest zagmatwana, że główni bohaterowie są dziwnie wymazani, że autor zbytnio polegał na wymyślonych zbiegach okoliczności”. Vladimir Nabokov, który sławił książki poetyckie Pasternaka jako dzieła „czystego, nieokiełznanego geniuszu”, uznał jednak powieść za „żałosną rzecz, niezdarną, banalną i melodramatyczną, z sztampowymi sytuacjami, zmysłowymi prawnikami, niewiarygodnymi dziewczynami, romantycznymi rabusiami i banalnymi zbiegami okoliczności”. Z drugiej strony, niektórzy krytycy chwalili ją za bycie czymś, czym, zdaniem tłumacza Richarda Peveara, nigdy nie miała być: poruszającą historią miłosną lub liryczną biografią poety, w której jednostka jest osadzona w ponurych realiach sowieckiego życia. Pasternak bronił licznych zbiegów okoliczności w fabule, mówiąc, że są one „cechami charakteryzującymi ten nieco samowolny, swobodny, fantazyjny przepływ rzeczywistości”. W odpowiedzi na zachodnią krytykę postaci i zbiegów okoliczności, Pasternak napisał do Stephena Spendera:

Niezależnie od przyczyny, rzeczywistość była dla mnie jak nagłe, niespodziewane przybycie, które jest bardzo mile widziane. Zawsze starałem się odtworzyć to poczucie bycia wysłanym, bycia wystrzelonym... w moich powieściach staram się przedstawić całą sekwencję (fakty, istoty, wydarzenia) jako wielką poruszającą się istotę... rozwijającą się, przemijającą, toczącą się, pędzącą inspirację. Jakby sama rzeczywistość miała wolność wyboru... Stąd zarzut, że moje postacie były niedostatecznie zrealizowane. Zamiast je nakreślić, starałem się je zatrzeć. Stąd szczera arbitralność „zbiegów okoliczności”. Chciałem tu pokazać nieskrępowaną wolność życia, jego prawdziwość sąsiadującą z nieprawdopodobieństwem”. (wikipedia.org)