Czekając na Godota: Tragikomedia w dwóch aktach

Opinie czytelników

Książka „Czekając na Godota” Samuela Becketta to klasyczna sztuka, która zagłębia się w tematy egzystencjalizmu i absurdu życia, badając życie dwóch postaci, Vladimira i Estragona, którzy czekają na kogoś o imieniu Godot. Sztuka jest znana z braku konwencjonalnej fabuły i rozwoju postaci, ale jest bogata w filozoficzne dociekania i humor.

Czytelnicy doceniają tę sztukę za prowokujące do myślenia tematy, dowcipne dialogi i przedstawienie ludzkiej kondycji. Wielu uważa absurdalny humor za wciągający, a minimalistyczny styl za mocny. Sztuka jest postrzegana jako ważne dzieło współczesnego dramatu, skłaniające do głębokiej refleksji i dyskusji.

Niektórzy czytelnicy uważają sztukę za nudną lub zagmatwaną ze względu na brak konkretnej fabuły i sympatyczności postaci. Kilka recenzji opisuje ją jako bezsensowną lub bezsensowną, wskazując, że może nie spodobać się każdemu, szczególnie tym, którzy szukają prostej historii lub lekkiej rozrywki.

(na podstawie 295 opinii czytelników)

Oryginalny tytuł:

Waiting for Godot: A Tragicomedy in Two Acts

Zawartość książki:

Wykonywane na całym świecie przez jednych z najbardziej kultowych wykonawców na świecie, niezatarte arcydzieło Samuela Becketta pozostaje niezachwianym świadectwem tego, co to znaczy być człowiekiem.

Od niepomyślnego początku w maleńkim Left Bank Theatre de Babylone w 1953 roku, po którym nastąpiło zdumienie wśród amerykańskiej i brytyjskiej publiczności, Czekając na Godota stała się jedną z najważniejszych i najbardziej enigmatycznych sztuk ostatnich pięćdziesięciu lat i kamieniem węgielnym XX-wiecznego dramatu. Jak napisał Clive Barnes: "Czas dogania geniusza... Czekając na Godota to jedno z arcydzieł stulecia". ".

Historia obraca się wokół dwóch pozornie bezdomnych mężczyzn czekających na kogoś - lub coś - o imieniu Godot. Vladimir i Estragon czekają w pobliżu drzewa, żyjąc w dramacie stworzonym przez ich własną świadomość. Rezultatem jest komiczna gra słów poezji, sennych pejzaży i nonsensu, która została zinterpretowana jako niewyczerpane poszukiwanie znaczenia przez ludzkość. Język Becketta był pionierem ekspresjonistycznego minimalizmu, który uchwycił egzystencjalną Europę po II wojnie światowej. Jego sztuka pozostaje jedną z najbardziej magicznych i pięknych alegorii naszych czasów.