Czekając na Godota - tragikomedia w dwóch aktach

Opinie czytelników

Recenzje podkreślają szereg opinii na temat sztuki „Czekając na Godota” i jej różnych produkcji, przy czym niektórzy chwalą głębię i wpływ sztuki, podczas gdy inni wyrażają rozczarowanie konkretnymi wydaniami lub wersjami. Wielu uznało sztukę za głęboką i ponadczasową, podczas gdy niektórzy mieli problemy z jakością lub treścią wydań, które otrzymali.

⬤ Sztuka jest uważana za arcydzieło i ma głęboki wpływ na publiczność.
⬤ Mocne wykonania i zrozumienie tematyki sztuki w niektórych produkcjach.
⬤ Nagranie ożywia sztukę dzięki doskonałemu przedstawieniu postaci.
⬤ Jest uważany za inspirujący i ma różne znaczenia w różnych momentach życia.
⬤ Recenzje wskazują na dobry stan niektórych wydań.

⬤ Wiele wydań nie zawiera pełnego tekstu sztuki, co prowadzi do rozczarowania.
⬤ Niektóre produkcje i nagrania są krytykowane za to, że są przestarzałe lub niskiej jakości.
⬤ Nieprawidłowe opisy zawartości książki powodują zamieszanie.
⬤ Kwestie dotyczące stanu otrzymanych produktów, takie jak pismo w książkach lub brakująca zawartość.
⬤ Niezadowolenie z obsługi klienta, zwłaszcza w odniesieniu do zwrotów i jakości produktów.

(na podstawie 140 opinii czytelników)

Oryginalny tytuł:

Waiting for Godot - A Tragicomedy in Two Acts

Zawartość książki:

Zatytułowana „Tragikomedia w dwóch aktach” i słynnie opisana przez irlandzkiego krytyka Viviena Merciera jako sztuka, w której „nic nie dzieje się dwa razy”, En attendant Godot została po raz pierwszy wystawiona w Théâtre de Babylone w Paryżu w 1953 roku. Został przetłumaczony na język angielski przez Samuela Becketta, a Waiting for Godot został otwarty w Arts Theatre w Londynie w 1955 roku.

„Idź i zobacz Czekając na Godota. W najgorszym przypadku odkryjesz ciekawostkę, czterolistną koniczynę, czarnego tulipana; w najlepszym coś, co bezpiecznie wyląduje w kącie twojego umysłu tak długo, jak będziesz żył”. Harold Hobson, 7 sierpnia 1955 r.

„Powiedziałem mu, że gdybym przez Godota miał na myśli Boga, powiedziałbym Bóg, a nie Godot. To go bardzo rozczarowało”. Samuel Beckett, 1955