Chwała

Opinie czytelników

Powieść „Glory” Vladimira Nabokova, choć nie tak dopracowana jak jego późniejsze dzieła, jest głęboko zgłębioną historią dojrzewania, która podąża za Martinem Edelweissem, młodym mężczyzną pochodzenia rosyjskiego i szwajcarskiego, nawigującym po Europie po rewolucji rosyjskiej. Książka zawiera piękną prozę i tematy wyobcowania, romantycznej tęsknoty i egzystencjalnej niepewności, choć wielu czytelników uważa, że brakuje jej rozwoju fabuły i głębi postaci.

⬤ Znakomite pisarstwo: Proza Nabokova słynie z piękna i dbałości o szczegóły, dzięki czemu każdy opis głęboko rezonuje z czytelnikami.
⬤ Bogata tematyka: Eksploracja alienacji, romantycznego idealizmu i „straconego pokolenia” oferuje głębię i wnikliwość.
⬤ Interesujące studium postaci: Martin Edelweiss jest przedstawiony jako złożona postać zmagająca się z tożsamością i celem pośród społecznych wstrząsów.
⬤ Elementy autobiograficzne dodają narracji autentyczności i osobistego wydźwięku.

⬤ Brak fabuły: Wielu czytelników uznało tę historię za meandrującą i bezcelową, z mało znaczącą akcją lub rozwiązaniem.
⬤ Rozwój postaci: Niektórzy uważali, że Martinowi, pomimo bycia głównym bohaterem, brakowało głębi i uroku, przez co trudno było się z nim związać.
⬤ Niejednoznaczne zakończenie: Zakończenie jest postrzegane jako niejasne lub niejednoznaczne, co może frustrować czytelników szukających tradycyjnej narracji.
⬤ Ogólne wrażenie, że jest to słabsze dzieło Nabokova w porównaniu z jego późniejszymi, bardziej znanymi powieściami.

(na podstawie 20 opinii czytelników)

Oryginalny tytuł:

Glory

Zawartość książki:

„Ogólnie rzecz biorąc, Glory jest moją najszczęśliwszą rzeczą”.

„Zabawa w Glory polega na... należy szukać w echach i powiązaniach drobnych wydarzeń, w przełączeniach tam i z powrotem, które tworzą iluzję impetu; w starym marzeniu, które bezpośrednio staje się błogosławieństwem piłki przytulonej do piersi, lub w swobodnej wizji matki Martina opłakującej poza ramami czasowymi powieści w abstrakcji przyszłości, której czytelnik może się tylko domyślać, nawet po tym, jak przebrnie przez ostatnie siedem rozdziałów, gdzie regularne szaleństwo strukturalnych zwrotów akcji i maskarada wszystkich postaci kulminują we wściekłym finale, choć na samym końcu nic wielkiego się nie dzieje - tylko ptak przysiadający na furtce w szarości mokrego dnia” - Vladimir Nabokov.