Sekretna historia wampirów: Ich wielorakie formy i ukryte cele

Opinie czytelników

Recenzje książki „Vampires” autorstwa Claude'a Lecouteux odzwierciedlają mieszankę uznania dla dogłębnej eksploracji wiedzy o wampirach i krytyki dotyczącej oryginalności i stylu pisania. Podczas gdy niektórzy czytelnicy uznali książkę za pouczającą i wciągającą, inni zauważyli, że zawiera ona informacje już omówione w poprzednich pracach, co prowadzi do poczucia deja vu.

⬤ Dobrze napisane i interesujące wprowadzenie do fenomenu wampirów
⬤ dokładne badania obejmujące tradycje pochówku i historyczne wierzenia na temat wampirów
⬤ wciągająca i dobra lektura dla fanów wiedzy o wampirach
⬤ oferuje unikalne spostrzeżenia antropologiczne
⬤ łatwa do przeczytania i zapamiętania
⬤ zawiera świetny materiał, który pogłębia zrozumienie mitów o wampirach.

⬤ Niektórzy recenzenci uważali, że jest zbyt podobna do innej książki autora, powodując nadmiarowość
⬤ niewiele nowych informacji dla tych, którzy są już zaznajomieni z wiedzą o wampirach
⬤ krytykowana za to, że nie jest dobrze napisana lub inspirująca
⬤ niektórzy czytelnicy uznali, że brakuje jej głębi w porównaniu z innymi pracami na ten temat.

(na podstawie 15 opinii czytelników)

Oryginalny tytuł:

The Secret History of Vampires: Their Multiple Forms and Hidden Purposes

Zawartość książki:

Spojrzenie na zapomnianych przodków współczesnego wampira, z których wielu ma bardzo różne cechy.

- Przygląda się wielu formom przodków współczesnego wampira, w tym zjadaczom całunów, appesartom i stafi.

- Przedstawia dowody na realność tego zjawiska z artykułów prasowych i akt sądowych sprzed XIX wieku.

Spośród wszystkich form przybieranych przez nieumarłych, wampir najmocniej oddziałuje na współczesną wyobraźnię. Ale niezliczone filmy i książki inspirowane tym dzieckiem nocy, które ma upodobanie do ludzkiej krwi, opierają się na incydentach zarejestrowanych jako fakty w gazetach i archiwach sądowych w stuleciach poprzedzających dzieła Brama Stokera i innych pisarzy.

Przekopując się przez te zapomniane zapiski, Claude Lecouteux odkrywa zupełnie inną postać wampira w wielu opisach osób, które podobno powracały z grobów, by atakować żywych. Ci przodkowie współczesnego wampira nie wszyscy byli krwiopijcami; byli wśród nich zjadacze całunów, wyrostki, zmory i ciekawa postać stafii, której pochodzenie jest wynikiem potajemnego umieszczenia przez murarzy cienia żywej istoty ludzkiej w ścianie budowanego budynku. Jak pokazuje Lecouteux, wiara w wampiry sięga czasów starożytnego Rzymu, który obfitował w lamie, strzygi i upiory. Odrzucając oklepane wyjaśnienia współczesnej nauki dla tych niewytłumaczalnych zjawisk, autor sięga do innego ludowego wierzenia, które przetrwało wieki, podobnie jak to o nieumarłych: istnienia wielu dusz w każdym człowieku, z których nie wszystkie są w stanie przejść do następnego świata po śmierci.