Schachnovelle: Arcydzieło literatury: ostatnie i najsłynniejsze dzieło Stefana Zweiga

Opinie czytelników

Książka, będąca przede wszystkim psychologicznym horrorem, przeplata wątki szachów i psychologicznej traumy zadanej przez nazistów podczas ich reżimu. Fabuła koncentruje się na meczu szachowym na pokładzie statku, podczas którego bohaterowie ujawniają swoją przeszłość, zwłaszcza dr B., którego męka z rąk gestapo doprowadziła do załamania spowodowanego izolacją i obsesyjnym studiowaniem szachów. Narracja jest bogata w psychologiczną wnikliwość, bada skutki tortur i uwięzienia oraz zastanawia się nad szerszymi implikacjami ludzkiego cierpienia.

⬤ Wciągająca i psychologicznie głęboka narracja.
⬤ Mistrzowska eksploracja tematów takich jak izolacja, trauma i szachy jako metafora walki psychicznej.
⬤ Piękna proza i styl pisania Stefana Zweiga.
⬤ Historia jest imponująca i prowokuje do myślenia, oferując głęboki wgląd w ludzką kondycję.

⬤ Niektóre wydania mają małą czcionkę i słabe formatowanie, co utrudnia czytanie.
⬤ Niektóre tłumaczenia mogą zawierać literówki lub psuć wrażenia z lektury z powodu nadmiaru przedmów.
⬤ Ograniczony rozwój i złożoność postaci poza głównymi wątkami.

(na podstawie 259 opinii czytelników)

Oryginalny tytuł:

Schachnovelle: Ein Meisterwerk der Literatur: Stefan Zweigs letztes und zugleich bekanntestes Werk

Zawartość książki:

Schachnovelle to powieść Stefana Zweiga, którą napisał na wygnaniu w Brazylii w latach 1938-1941.

Jest to jego ostatnie i najbardziej znane dzieło. Bohaterowie zajmują w niej centralne miejsce, w szczególności niezrozumiała konfrontacja między różnymi światami: Psychologiczne otchłanie doświadczane przez więźnia Gestapo są szczegółowo przedstawione i skonfrontowane z powierzchownym życiem bogatych podróżników poprzez ramową historię.

Chociaż akcja powieści rozgrywa się w czasach narodowego socjalizmu, a narrator pierwszoosobowy jest Austriakiem, istnienie narodowego socjalizmu jest poruszane tylko w historii wcześniejszego więźnia. Szachy również początkowo odgrywają jedynie rolę powierzchownej rozrywki lub lukratywnego sportu i nabierają prawdziwego znaczenia dopiero dzięki postaci więźnia dr B., który podczas uwięzienia intensywnie, niejako maniakalnie, zajmował się szachami.