Pożądanie i jego interpretacja: Seminarium Jacques'a Lacana

Opinie czytelników

Recenzje książki „Pragnienie i jego interpretacja: The Seminar of Jacques Lacan” odzwierciedlają mieszankę podziwu dla głębi i przedstawionych spostrzeżeń, wraz z wyzwaniami związanymi ze zrozumieniem i jakością fizyczną. Czytelnicy doceniają artystyczne i psychoanalityczne dyskusje, ale podkreślają zawiłą i wymagającą naturę tekstu, która może przytłoczyć przypadkowych czytelników. Niektórzy recenzenci zwracają uwagę na problemy związane z fizycznym stanem otrzymanej książki.

⬤ Dogłębna eksploracja psychoanalizy i pragnienia
⬤ dobrze wydana z jasnymi tłumaczeniami
⬤ cenny wgląd w nauki Lacana
⬤ wciągająca dla czytelników zainteresowanych skrzyżowaniem psychoanalizy i literatury
⬤ istotne diagramy, które pomagają zrozumieć
⬤ przemyślane dyskusje na temat psychoanalizy, w tym kobiecej perspektywy.

⬤ Niezwykle gęsty i złożony materiał, który może być przytłaczający dla zwykłych czytelników
⬤ wymaga znacznego poświęcenia czasu, aby w pełni zrozumieć
⬤ niektórzy czytelnicy mieli trudności z nadążeniem i ukończeniem książki
⬤ problemy z jakością fizyczną, takie jak wypadające strony.

(na podstawie 7 opinii czytelników)

Oryginalny tytuł:

Desire and Its Interpretation: The Seminar of Jacques Lacan

Zawartość książki:

Co pokazuje nam Lacan? Pokazuje nam, że pożądanie nie jest funkcją biologiczną; że nie jest skorelowane z naturalnym obiektem; i że jego obiekt jest fantazjowany. Z tego powodu pragnienie jest ekstrawaganckie. Nie mogą go pojąć ci, którzy próbują je opanować. Ono płata im figle. Jeśli jednak nie zostanie rozpoznane, wywołuje objawy. W psychoanalizie celem jest interpretacja - czyli odczytanie - przesłania dotyczącego pożądania, które jest ukryte w symptomie.

Chociaż pożądanie nas denerwuje, inspiruje nas również do wymyślania sztuczek, które mogą służyć nam jako kompas. Gatunek zwierząt ma jeden naturalny kompas. Ludzie natomiast mają wiele kompasów: znaczące montaże i dyskursy. Mówią ci, co robić: jak myśleć, jak się cieszyć i jak się rozmnażać. Jednak fantazja każdej osoby pozostaje nieredukowalna do wspólnych ideałów.

Do niedawna wszystkie nasze kompasy, bez względu na to, jak bardzo były zróżnicowane, wskazywały ten sam kierunek: w stronę Ojca. Uważaliśmy patriarchę za antropologiczny niezmiennik. Jego upadek przyspieszył ze względu na rosnącą równość, rozwój kapitalizmu i coraz większą dominację technologii. Dotarliśmy do końca Wieku Ojca.

Inny dyskurs jest w trakcie zajmowania miejsca tego pierwszego. Stawia on innowacje ponad tradycją, sieci ponad hierarchiami, przyszłość ponad przeszłością, kobiecość ponad męskością. Tam, gdzie wcześniej istniał ustalony porządek, przepływy transformacyjne nieustannie przesuwają wszelkie granice.

Freud był produktem Wieku Ojca. Zrobił wiele, by ją ocalić. Kościół katolicki w końcu zdał sobie z tego sprawę. Lacan podążył drogą wytyczoną przez Freuda, ale doprowadziło go to do stwierdzenia, że ojciec jest symptomem. Pokazuje to na przykładzie Hamleta.

To, czego ludzie uczepili się w pracy Lacana - jego formalizacja kompleksu Edypa i jego nacisk na Imię Ojca - było jedynie jego punktem wyjścia. Seminarium VI już to rewiduje: kompleks Edypa nie jest jedynym rozwiązaniem dla pragnienia, jest jedynie jego znormalizowaną formą; jest ponadto formą patogenną; nie wyjaśnia w sposób wyczerpujący przebiegu pragnienia. Stąd pochwała perwersji, którą kończy się to seminarium: Lacan postrzega tutaj perwersję jako bunt przeciwko identyfikacjom, które zapewniają utrzymanie rutyn społecznych.

Seminarium to przewidywało "reorganizację formalnie ustanowionych konformizmów, a nawet ich eksplozję". Osiągnęliśmy ten punkt. Lacan mówi o nas.