Oryginalny tytuł:
Language Policy in Superdiverse Indonesia
Zawartość książki:
Indonezja charakteryzuje się niezwykłą różnorodnością bogactwa językowego, z 707 językami według jednej liczby lub 731 językami i ponad 1100 dialektami według innych szacunków, używanymi przez ponad 600 grup etnicznych rozsianych po 17 504 wyspach archipelagu. Mniejsze, lokalnie używane języki tubylcze walczą o przetrwanie obok indonezyjskiego, który jest językiem narodowym, regionalnych lingua franca, głównych języków tubylczych, języków dziedzictwa, języków migowych i języków światowych, takich jak angielski, arabski i mandaryński, nie wspominając o pojawiających się odmianach językowych i praktykach mieszania języków. W jaki sposób rząd zarządza tymi językami w różnych dziedzinach, takich jak edukacja, media, miejsce pracy i społeczeństwo, jednocześnie równoważąc obawy związane z zagrożeniem języka i potrzebą uczestnictwa w globalnej społeczności?
Subhan Zein twierdzi, że superróżnorodność jest kluczem do zrozumienia i oceny tych zawiłych kwestii oraz ich skomplikowanych, kontrowersyjnych i innowacyjnych odpowiedzi w złożonej, dynamicznej i policentrycznej sytuacji socjolingwistycznej w Indonezji, którą konceptualizuje jako superglosję. Daje nam to możliwość głębszego zagłębienia się w taki kontekst poprzez perspektywę języka i superróżnorodności, która jest obecnie na topie.
Zein analizuje pojawiające się tematy, które dominują w dyskursie na temat polityki językowej, w tym status, prestiż, korpus, nabywanie, kultywowanie, zmianę języka i zagrożenie, rewitalizację, ludobójstwo językowe i imperializm, edukację wielojęzyczną, politykę kadrową, translanguaging, rodzinną politykę językową i globalny angielski. Te aktualne obszary są krytycznie omawiane w zintegrowany sposób w kontekście skomplikowanego społeczno-kulturowego, politycznego i religijnego tła Indonezji, a także wdrażania autonomii regionalnej. W ten sposób Zein identyfikuje strategie polityki językowej, aby pomóc w informowaniu nauki i kształtowaniu polityki, zapewniając jednocześnie ramy odniesienia dla przyjęcia perspektywy superróżnorodności w polityce językowej specyficznej dla polityki w innych częściach świata.
