Pieśni Mihyara Damasceńskiego

Opinie czytelników

Recenzje „Mihyar the Damascene” autorstwa Adonisa podkreślają złożoność i głębię poezji, podkreślając jej poststrukturalistyczne wpływy i filozoficzne tematy wplecione w całość. Bohater wiersza, Mihyar, służy jako prorocza postać, która stara się wyzwolić ludzkość z przestarzałych wierzeń i tradycji. Użyty język jest opisywany jako innowacyjny i obcy tradycyjnym formom, z naciskiem na teraźniejszość i przyszłość, a nie przeszłość.

Tłumaczenie jest chwalone, a eksploracja złożonych tematów książki pod wpływem różnych szkół filozoficznych i literackich jest doceniana. Unikalne podejście Adonisa do kreatywności i języka jest chwalone, zwłaszcza sposób, w jaki Mihyar przedstawia perspektywę, która zachęca do wyzwolenia i kwestionowania tradycyjnych przekonań. Intertekstualne powiązania z dziełami takimi jak „The Wasteland” i głębia rozwoju postaci są podkreślane jako mocne punkty.

Poezja Adonisa jest trudna i niełatwa w odbiorze, co może zniechęcić niektórych czytelników. Surrealistyczny i abstrakcyjny styl może utrudniać interpretację, ponieważ poeta rzadko wyraża idee wprost. Niektórzy mogą uznać gęste filozoficzne odniesienia i brak prostych narracji za zniechęcające.

(na podstawie 1 opinii czytelników)

Oryginalny tytuł:

Songs of Mihyar the Damascene

Zawartość książki:

„Największy żyjący poeta świata arabskiego” Guardian.

Chmura, lustro, kamień, grzmot, powieka, pustynia, morze. Przez martwą lub umierającą krainę idzie Mihyar: postać heroicznego indywidualizmu i niezgody, po części Orfeusz, po części Zarathustra. Tam, gdzie idzie, surowe bloki jego świata stają się wyrazem namiętnych emocji, wizjonerskiej egzaltacji i rozpaczliwej melancholii. Tradycje starożytnych Greków, Biblii i Koranu przepływają wokół niego i przez niego.

Napisane w kosmopolitycznym Bejrucie na początku lat sześćdziesiątych, Pieśni Mihyara Damascena Adonisa zrobiły dla arabskiej poezji to, co Pustkowie zrobiło dla angielskiej. Są to wiersze przeciwko autorytaryzmowi i dogmatom, w których nowy Noe porzuca swoją arkę, by nurkować z potępionymi, i w których surrealizm i suficki mistycyzm spotykają się i przeplatają. Rezultatem jest arcydzieło światowej literatury.

Tłumaczenie: Kareem James Abu Zeid i Ivan Eubanks.

„Najbardziej elokwentny rzecznik i badacz arabskiej nowoczesności” Edward Said.