Phedre

Opinie czytelników

Recenzje podkreślają, że tłumaczenie „Phedre” Teda Hughesa jest wyjątkową i mocną interpretacją, która oddaje intensywność i dramatyczną poezję oryginalnego dzieła Racine'a. Zarówno czytelnicy, jak i wykonawcy uważają, że emocjonalna głębia sztuki i powściągliwość językowa są dowodzące, co czyni ją wymagającym, ale satysfakcjonującym doświadczeniem.

Żywe i intensywne tłumaczenie, właściwie oddaje język Racine'a, ukazuje dramatyczną poezję neoklasycznej tragedii i oferuje potężne doświadczenie wykonawcze. Jest opisywany jako pilny, sugestywny i zdolny do wywołania znaczącej reakcji emocjonalnej.

Sztukę można w pełni docenić tylko przy skupionej uwadze; swobodna lektura jest trudna ze względu na jej intensywność, która może zniechęcić niektórych przypadkowych czytelników lub osoby niezaznajomione z gatunkiem.

(na podstawie 4 opinii czytelników)

Zawartość książki:

Odchudzona, pełna napięcia wersja klasycznej tragedii.

Mit o Fedrze jest jednym z najsilniejszych w całej klasycznej mitologii. Udramatyzowana przez francuskiego dramaturga Jeana Racine'a (1639-99), obsesyjna miłość umierającej królowej do jej pasierba Hipolita i skrupulatnie uczciwa miłość Hipolita do zakazanej piękności Aricii stała się znana jako jedna z największych historii tragicznego zauroczenia, opowieść o miłości wystarczająco silnej, by obalić królestwo.

W tym „twardym, nierymowanym, lawinowym tłumaczeniu” (Paul Taylor, The Independent), Hughes zastępuje aleksandryny Racine'a angielskim wierszem, który wymownie oddaje namiętności bohaterów. Tłumaczenie zostało zaprezentowane w Londynie w 1998 roku, a londyńska produkcja z Dianą Rigg w roli głównej została wystawiona w 1999 roku w Brooklyn Academy of Music.

„Po Opowieściach z Owidiusza wciąż nadrabiamy zaległości związane z darem narracyjnym Teda Hughesa” - zauważył po londyńskiej premierze jeden z angielskich krytyków. „Niewiele musi się dziać na scenie, gdy w wolnym wierszu Hughesa jest wirujący, pełen akcji film katastroficzny - pełen seksu i przemocy”.