Otorimonogatari: Opowieść o przynęcie

Opinie czytelników

Recenzje podkreślają głębię i złożoność postaci Nadeko Sengoku w „Otorimonogatari”, chwaląc styl pisania i sposób, w jaki rozwój jej postaci wzbogaca całą serię. Czytelnicy doceniają sprytną fabułę i zniuansowane tematy poruszane w tym tomie, choć niektórzy wyrażają mieszane uczucia co do niektórych aspektów osobowości Nadeko i struktury narracji.

⬤ Wciągający rozwój postaci, szczególnie Nadeko, który wzbogaca historię i zapewnia głębszy wgląd w jej psychikę.
⬤ Styl pisania jest stylizowany i inteligentny, co przyczynia się do ogólnego uroku narracji.
⬤ Skuteczne włączenie tematów związanych z wymuszoną słodyczą i izolacją postaci.
⬤ Mocne tłumaczenie oddające oryginalny charakter japońskiego tekstu.
⬤ Wysokiej jakości wydanie i piękna okładka.

⬤ Niektórzy czytelnicy uważają, że Nadeko nie da się lubić pomimo głębi jej charakteru, co powoduje konflikt w ich przyjemności.
⬤ Kilka wspomnianych literówek podważa ogólną jakość tekstu.
⬤ Styl i struktura narracji mogą nie przypaść do gustu wszystkim czytelnikom, szczególnie tym niezaznajomionym z serią.
⬤ Niektóre recenzje zwracają uwagę na sugerowane tematy lub koncepcje, takie jak kazirodztwo, które mogą być odstraszające dla niektórych czytelników.

(na podstawie 16 opinii czytelników)

Oryginalny tytuł:

Otorimonogatari: Decoy Tale

Zawartość książki:

Pewna gimnazjalistka ma zamiłowanie do kapeluszy, które służą jej jako linia obrony przed kontaktem wzrokowym, podobnie jak zbyt długa grzywka, którą nosi od najmłodszych lat. Kiedy nie zamilknie całkowicie, mówi tylko „przepraszam” i ma tendencję do odnoszenia się do siebie w trzeciej osobie.

Nadeko Sengoku jest ładna, i to nie tylko ładna. Kiedy zazdrosna koleżanka z klasy próbowała rzucić na nią klątwę za pomocą oszukańczego uroku, panna Bangs poszła i sama została przeklęta na poważnie, po tym jak źle odrobiła pracę domową i wykonała makabryczny rytuał w zapomnianej świątyni. Dzięki Bogu, starszy brat Koyomi zauważył ją i uratował, ale siekanie węży w miejscu kultu, które było poświęcone wężowi...

To może znowu ją ugryźć, hmmmm? Mając nadzieję, że ktoś ją uratuje, ale nie jest w stanie poprosić o pomoc, najbardziej nieśmiała członkini obsady odkrywa motyw przewodni tych opowieści swoim własnym, powolnym głosem w tej rundzie: Podczas gdy samodzielność jest dobra i dobra, uważaj na jej podrobioną podróbkę wybijaną ze zwykłej niechęci do łączenia się z innymi. Wiesz, co mam na myśli?