Ormiański szkicownik

Opinie czytelników

„Szkicownik ormiański” Wasilija Grossmana to połączenie dziennika z podróży, wspomnień i filozoficznych refleksji na temat Armenii i jej mieszkańców. Chociaż reakcje są mieszane, wielu czytelników docenia emocjonalną głębię obserwacji Grossmana i jego głęboki styl literacki. Niektórzy uważają ją za słabsze dzieło w porównaniu z innymi jego arcydziełami, podczas gdy inni uważają ją za wyjątkową i wciągającą eksplorację ludzkiej kondycji i introspekcji kulturowej.

Pięknie napisana, z nawiedzającymi opisami Armenii, głębokimi emocjonalnymi i filozoficznymi spostrzeżeniami, prezentuje unikalne spojrzenie na ludzką dobroć i kulturę, wywołuje silne uczucia, oferuje osobisty związek z historią i pokazuje mistrzostwo języka Grossmana.

Może nie w pełni uchwycić istotę Armenii lub jej bogatej historii, brakuje jej struktury i może wydawać się luźnym zbiorem myśli, niektóre obserwacje są powtarzalne lub przyziemne i może nie reprezentować najlepszej pracy Grossmana w porównaniu z jego bardziej uznanymi powieściami.

(na podstawie 30 opinii czytelników)

Oryginalny tytuł:

An Armenian Sketchbook

Zawartość książki:

NYRB Classics Original.

Niewielu pisarzy musiało zmierzyć się z tak wieloma masowymi tragediami ubiegłego wieku jak Wasilij Grossman, który z przerażającą jasnością pisał o Zagładzie, bitwie pod Stalingradem i głodzie na Ukrainie. Szkicownik ormiański pokazuje nam jednak zupełnie innego Grossmana, wyróżniającego się czułością, ciepłem i poczuciem humoru.

Po tym, jak rząd radziecki skonfiskował - lub, jak to zawsze określał Grossman, „aresztował” - Życie i los, podjął się on zadania poprawienia dosłownego rosyjskiego tłumaczenia długiej ormiańskiej powieści. Powieść była dla niego mało interesująca, ale potrzebował pieniędzy i najwyraźniej cieszył się z pretekstu do podróży do Armenii. Szkicownik ormiański to jego relacja z dwóch miesięcy, które tam spędził.

Jest to zdecydowanie najbardziej osobiste i intymne z dzieł Grossmana, obdarzone atmosferą absolutnej spontaniczności, jakby po prostu rozmawiał z czytelnikiem o swoich wrażeniach z Armenii - jej górach, starożytnych kościołach, ludziach - jednocześnie badając własne myśli i nastroje. Cudownie ludzka relacja z podróży do odległego miejsca, Szkicownik ormiański ma również żywy urok autoportretu.