Ocena:
Książka „Manzikert 1071” autorstwa Davida Nicolle'a zapewnia kompleksowy przegląd bitwy pod Manzikert, badając złożony kontekst historyczny XI-wiecznego Bliskiego Wschodu, strategie kluczowych postaci, takich jak cesarz Romanos IV i sułtan Alp Arslan, oraz implikacje bitwy. Recenzje podkreślają zarówno mocne, jak i słabe strony książki, szczególnie w odniesieniu do głębi szczegółów wojskowych i reprezentacji sił bizantyjskich.
Zalety:⬤ Dobrze zbadany i przejrzyście przedstawiony kontekst historyczny bitwy pod Manzikertem.
⬤ Doskonałe ilustracje i mapy, które zwiększają zrozumienie tematu.
⬤ Książka zapewnia dokładne wprowadzenie do tła kampanii, w tym dynamiki politycznej i kulturowej tamtych czasów.
⬤ Niektórzy czytelnicy doceniają szczegółowy opis sił Seldżuków i konsekwencji bitwy.
⬤ Książka jest krytykowana za brak szczegółów militarnych dotyczących sił bizantyjskich i samej bitwy.
⬤ Niektórzy recenzenci uważają, że autor jest stronniczy w stosunku do Alp Arslana, nie odnosząc się odpowiednio do roli Romanosa IV.
⬤ Tekst jest uważany przez niektórych za zbyt niejasny dla ogółu czytelników, tracąc z oczu zamierzoną grupę odbiorców Osprey.
⬤ Pojawiają się skargi na ograniczoną liczbę ilustracji w porównaniu z innymi publikacjami Osprey, a także problemy z formatowaniem Kindle.
(na podstawie 22 opinii czytelników)
Manzikert 1071: The Breaking of Byzantium
W dniu 26 sierpnia 1071 r. duża armia bizantyjska pod dowództwem cesarza Romana IV spotkała się z siłami Turków Saljuq sułtana Alp Arslana w pobliżu miasta Manzikert na dalekim wschodzie Cesarstwa Bizantyjskiego.
Bitwa zakończyła się decydującą porażką sił bizantyjskich, w której skrzydła armii rozproszyły się po ostrzale tureckich strzał, a centrum zostało przytłoczone, a cesarz bizantyjski został pojmany, a większość jego legendarnej gwardii Varangian zginęła. Bitwa ta jest słusznie uważana za punkt zwrotny w historii Bliskiego Wschodu, Europy, a do pewnego stopnia nawet świata. Jest postrzegana jako główny czynnik inicjujący krucjaty i moment, w którym potęga Cesarstwa Wschodniorzymskiego lub Bizantyjskiego została nieodwracalnie złamana.
Zwycięstwo Saljuqa otworzyło Anatolię na turecko-islamski podbój, po którym ostatecznie powstało państwo osmańskie, które podbiło południowo-wschodnią i środkową Europę, cały Bliski Wschód i większość Afryki Północnej. Niemniej jednak sama bitwa była kulminacją chrześcijańsko-bizantyjskiej ofensywy, mającej na celu wzmocnienie wschodnich granic imperium i przywrócenie bizantyjskiej dominacji nad Armenią i północną Mezopotamią.
Zwycięstwo tureckich Sałżuków nie było w żadnym wypadku nieuniknione i w rzeczywistości mogło być pewnym zaskoczeniem dla tych, którzy je odnieśli - przynajmniej jeśli chodzi o to, że okazało się tak kompletne. Nie tylko bitwa pod Manzikertem miała tak głębokie i dalekosiężne konsekwencje, wiele z nich wynikało z wyniszczającej bizantyjskiej wojny domowej, która nastąpiła później i była bezpośrednią konsekwencją porażki.
