Mahler: muzyczna fizjonomia

Opinie czytelników

Recenzje podkreślają, że książka Adorno jest niezbędną lekturą dla entuzjastów Mahlera, zapewniając głęboką i często złożoną analizę muzyki Mahlera, łącząc filozoficzne, psychologiczne i muzyczne perspektywy. Choć chwalona za wyrazistą prozę i wnikliwe komentarze, spotyka się również z krytyką za ciężką intelektualizację i postrzegany brak pewnych faktów na temat życia i twórczości Mahlera.

⬤ Prowokująca i stymulująca analiza muzyki Mahlera.
⬤ Pięknie napisana z kunsztownym tłumaczeniem.
⬤ Oferuje unikalne spojrzenie na emocjonalne i psychologiczne reakcje na muzykę Mahlera.
⬤ Każdy rozdział odnosi się do innego wymiaru twórczości Mahlera.
⬤ Wkład Adorno jest postrzegany jako intelektualnie wzbogacający dla wytrawnych słuchaczy.

⬤ Książka jest złożona i niełatwa w odbiorze.
⬤ Podatna na oskarżenia o przeintelektualizowanie, potencjalnie zrażając do siebie ogół czytelników.
⬤ Pewna krytyka dotycząca niedoceniania pozytywnych aspektów muzyki Mahlera.
⬤ Brak pewnych faktów w porównaniu do nowszych biografii.
⬤ Może być nadmiernie obciążona psychoanalitycznym żargonem, czyniąc analizę mniej przystępną.

(na podstawie 5 opinii czytelników)

Oryginalny tytuł:

Mahler: A Musical Physiognomy

Zawartość książki:

Theodor W.

Adorno wykracza poza konwencjonalną analizę tematyczną, aby uzyskać pełniejsze zrozumienie muzyki Mahlera poprzez jego charakter, jego społeczne i filozoficzne tło oraz jego moment w historii muzyki. Adorno analizuje dzieła kompozytora jako ciągły i jednolity rozwój, który rozpoczął się od jego dziecięcej reakcji na marsze i melodie ludowe jego rodzinnych Czech.

Od czasu ukazania się w 1960 roku w języku niemieckim, Mahler stał się klasykiem interpretacji muzycznej. Teraz dzieło jest dostępne w języku angielskim, a jego tłumaczenie oddaje stylistyczny blask oryginału. Theodor W.

Adorno (1903-69), jeden z czołowych przedstawicieli frankfurckiej szkoły teorii krytycznej, studiował z Albanem Bergiem w Wiedniu pod koniec lat dwudziestych, a następnie był dyrektorem Instytutu Badań Społecznych na Uniwersytecie we Frankfurcie od 1956 roku aż do śmierci. Jego prace obejmują teorię estetyczną, wprowadzenie do socjologii muzyki, żargon autentyczności, pryzmat i filozofię muzyki współczesnej.