Lekka Dywizja w wojnie półwyspowej, 1811-1814

Opinie czytelników

Książka zapewnia kompleksową i wciągającą narrację na temat Lekkiej Dywizji Wellingtona podczas wojny półwyspowej, koncentrując się na wydarzeniach z lat 1811-1814. Zawiera nowe spostrzeżenia z różnych źródeł, zilustrowane mapami i zdjęciami rekonstruktorów, co czyni ją cennym źródłem zarówno dla entuzjastów, jak i zwykłych czytelników.

Niezwykle czytelna, z ciekawymi anegdotami, wsparta mapami i ilustracjami z epoki. Nowoczesne fotografie rekonstruktorów wzbogacają wrażenia wizualne. Dobrze zbadana i polecana zarówno studentom historii, jak i zwykłym czytelnikom.

Książka ma ograniczony zakres tematyczny, co może nie spodobać się bardziej przypadkowym czytelnikom. Na końcu brakuje podsumowania losów głównych bohaterów po 1814 roku, co niektórzy czytelnicy uznali za rozczarowujące.

(na podstawie 4 opinii czytelników)

Oryginalny tytuł:

The Light Division in the Peninsular War, 1811-1814

Zawartość książki:

W połowie 1811 r. Lekka Dywizja generała brygady Roberta Craufurda wyłaniała się jako elita Armii Półwyspu, a Wellington szukał okazji do przejścia do ofensywy po wypędzeniu marszałka Mass na z Portugalii.

Po okresie stacjonowania Lekkiej Dywizji na znajomym terenie hiszpańskich granic, Wellington przejął "klucze do Hiszpanii" w epickich oblężeniach Ciudad Rodrigo i Badajoz. Wciąż chwiejąc się po stracie generała Craufurda, "Dywizja" poprowadziła armię przeciwko marszałkowi Marmontowi i po długim okresie marszu i kontrmarszu, Francuzi zostali w końcu doprowadzeni do bitwy pod Salamanką. W wyniku wyparcia króla Józefa z Madrytu, francuscy marszałkowie zjednoczyli się i jesienią 1812 r. Brytyjczycy zostali wyparci z powrotem do Ciudad Rodrigo w kolejnym wyczerpującym odwrocie.

Wraz z wiadomością o klęsce Napoleona w Rosji i posiłkami z Wielkiej Brytanii, Wellington przygotował swoją armię do wyparcia Francuzów z Półwyspu. Błyskawiczny marsz przez Hiszpanię w celu przecięcia Wielkiej Drogi zastał króla Józefa i marszałka Jourdana w Vitorii, a wynikła bitwa, w której Lekka Dywizja walczyła w samym sercu francuskich pozycji, była triumfem lekkich oddziałów Wellingtona.

Pościg w kierunku Pirenejów zakończył się niepowodzeniem, gdy marszałek Soult przeprowadził kontrofensywę, próbując odciążyć San Sebastian i Pampelunę. Po odrzuceniu Francuzów i z nienaruszoną Szóstą Koalicją, Lekka Dywizja przedarła się przez góry do napoleońskiej Francji.

Gdy alianci zbliżali się ze wszystkich stron, Francuzi walczyli dalej w 1814 roku, a Lekkie Bobsy musiały stoczyć dalsze walki, zanim mogły cieszyć się łupami pokoju w zmęczonej wojną Francji.