Lautramont i Sade

Opinie czytelników

Książka „Lautreamont i Sade” składa się z dwóch esejów, które zagłębiają się w dzieła i filozofie markiza de Sade i Comte de Lautreamont, z większym naciskiem na Lautreamont. Recenzent docenia wnikliwą analizę dostarczoną przez Blanchota, szczególnie w odniesieniu do złożonych dzieł Lautreamonta, „Maldoror” i „Poems”.

Eseje oferują nowe spojrzenie na filozofię Sade'a i szczegółową, bardzo potrzebną analizę dzieł Lautreamonta. Interpretacja „Maldoror” Blanchota jest szczególnie chwalona za jej głębię i złożoność. Pisarstwo jest wciągające i wysoce zalecane dla czytelników zainteresowanych surrealizmem i analizą literacką.

Książka może stanowić wyzwanie ze względu na złożoną tematykę i niezwykłą symbolikę w „Maldoror”. Czytelnicy, którzy nie są zaznajomieni z autorami lub ich dziełami, mogą mieć trudności z pełnym zrozumieniem esejów bez wcześniejszej wiedzy.

(na podstawie 1 opinii czytelników)

Oryginalny tytuł:

Lautramont and Sade

Zawartość książki:

W książce Lautreamont i Sade, pierwotnie opublikowanej w 1949 roku, Maurice Blanchot zdecydowanie odróżnia swój projekt krytyczny od głównych nurtów intelektualnych swoich czasów, surrealizmu i egzystencjalizmu.

Dziś Lautreamont i Sade, te wyjątkowe postacie w historii literatury i myśli, są tak samo istotne dla teoretyków języka, rozumu i okrucieństwa, jak w powojennym Paryżu. "Rozum Sade'a", będący po części recenzją książki Pierre'a Klossowskiego "Sade, mój sąsiad", został po raz pierwszy opublikowany w Les Temps modernes.

Blanchot proponuje rozum Sade'a, żrący racjonalny brak rozsądku, apatyczny wobec okrucieństwa namiętności, jako odpowiedź na heglowską politykę zaangażowania Sartre'a. "Doświadczenie Lautreamonta", najdłuższy esej Blanchota, podąża za mroczną logiką Maldorora poprzez okrężną grawitację jego tematów, szlifowanie jego obrazów, powtarzalne i transformacyjne użycie języka oraz obsesyjną metamorfozę jego motywów. Lautreamont Blanchota wyłania się poprzez poszukiwanie doświadczenia w nieubłaganie rozwijającym się języku.

Takie potraktowanie doświadczenia Lautreamont niewątpliwie nawiązuje do "doświadczenia wewnętrznego" Georges'a Bataille'a. "Ponownie publikując pracę w 1963 roku, Blanchot poprzedził ją esejem odróżniającym jego praktykę krytyczną od praktyki Heideggera.