Książka opiera się na diachronicznej i diatopicznej analizie ewolucji marokańskiej dyglosji w ciągu ostatnich dwóch dekad, w oparciu o dwa badania terenowe przeprowadzone przez autorów przed i po przełomie wieków, jedno w Maroku, a drugie wśród społeczności migrantów w Hiszpanii.
Te dwa etapy funkcjonują jako dwa lustrzane odbicia odwrotnego znaku, które pokazują, jak sytuacja dyglosji staje się coraz bardziej płynna, a mówiony język arabski stopniowo podbija nowe funkcje zarezerwowane wcześniej dla języka super-stereotypowego. Jego ekspansja w sferze publicznej prowadzi również do jego symbolicznego wzmocnienia, co czyni go filarem promienistej, dynamicznej, złożonej i hybrydowej tożsamości społeczności językowej.
Książka analizuje przyczyny, środki i możliwe konsekwencje tego przejścia i kończy się propozycjami standaryzacji, kodyfikacji i większej widoczności tego języka, które, nie rezygnując z bogactwa klasycznego arabskiego, prowadzą do równowagi socjolingwistycznej.
