Kultura się liczy: Wiara i uczucia w oblężonym świecie

Opinie czytelników

Książka Rogera Scrutona „Kultura się liczy” broni znaczenia kultury wysokiej w cywilizacji zachodniej przed postmodernistyczną krytyką. Autor opowiada się za zachowaniem i przekazywaniem dziedzictwa kulturowego, podkreślając rolę edukacji we wspieraniu uznania dla sztuki, muzyki i literatury. Krytykuje współczesne trendy edukacyjne, które przedkładają umiejętności techniczne i wiedzę faktograficzną nad zrozumienie kultury. Chociaż książka jest dobrze napisana i prowokuje do myślenia, niektórzy czytelnicy uznają ją za abstrakcyjną i wymagającą, a jej zwięzłość pozostawia ich w oczekiwaniu na bardziej kompleksowe argumenty.

⬤ Prowokująca do myślenia i wnikliwa analiza wartości kultury wysokiej.
⬤ Dobrze napisana, z jasnością i wdziękiem.
⬤ Krytycznie odnosi się do bieżących kwestii kulturowych i edukacyjnych.
⬤ Opowiada się za znaczeniem edukacji kulturalnej i zachowaniem dziedzictwa.
⬤ Daje nadzieję na przyszłość zachodniej kultury i sztuki.

⬤ Niektóre fragmenty mogą być zbyt abstrakcyjne lub filozoficzne dla zwykłych czytelników.
⬤ Książka jest krótka (około 116 stron), co zdaniem niektórych czytelników nie pozwala na dogłębną eksplorację jej tematów.
⬤ Cena może być uważana za wysoką jak na jej długość.
⬤ Krytycy wspominają o braku przekonujących argumentów, dlaczego edukacja kulturalna jest niezbędna.

(na podstawie 15 opinii czytelników)

Oryginalny tytuł:

Culture Counts: Faith and Feeling in a World Besieged

Zawartość książki:

Czym jest kultura? Dlaczego powinniśmy ją chronić i w jaki sposób? W tej książce znany filozof Roger Scruton broni zachodniej kultury przed jej wewnętrznymi krytykami i zewnętrznymi wrogami oraz argumentuje, że pogłoski o jej śmierci są poważnie przesadzone.

Pokazuje, że nasza kultura jest ciągłym źródłem wiedzy moralnej i odpiera modny sarkazm, który postrzega ją jako nic więcej niż bezużyteczne dziedzictwo „martwych białych europejskich mężczyzn”. Poruszając się szeroko po sztuce i filozofii, Scruton broni tego, co Eliot nazwał „wspólnym dążeniem do prawdziwego osądu” przed lekceważącymi atakami nowych akademików.

W swoim uderzającym opisie muzyki i jej roli w edukacji moralnej broni zarówno tradycji klasycznej, jak i amerykańskiej piosenki popularnej, a także wskazuje na szkody wyrządzone psychice przez nowe formy popu. Jest zdecydowany w obronie tradycyjnej architektury i malarstwa figuratywnego; krytyczny wobec modnych relatywistów, takich jak Michel Foucault, Edward Said i Richard Rorty; i pilny w swoim apelu o naszą cywilizację, która bardziej niż kiedykolwiek potrzebuje samoświadomości i pewności siebie, które są darem poważnej kultury.