Krawędź ironii: modernizm w cieniu imperium Habsburgów

Opinie czytelników

Książka „Edge of Irony” autorstwa Marjorie Perloff bada wkład literacki sześciu znaczących pisarzy z Cesarstwa Austro-Węgierskiego, podkreślając odrębne cechy „austromodernizmu”. Poprzez eseje koncentrujące się na każdym autorze, Perloff bada ich sceptycyzm wobec rządu i społeczeństwa oraz ironiczny ton w ich dziełach. Czytelnicy uznali wgląd w mniej znanych autorów za odświeżający, choć niektórzy byli rozczarowani wykluczeniem innych znanych postaci, takich jak Kafka.

⬤ Eseje informacyjne, które dostarczają dogłębnych informacji na temat mniej znanych autorów związanych z Cesarstwem Austro-Węgierskim.
⬤ Angażujące teksty, które zwiększają zrozumienie kulturowego i historycznego kontekstu literatury.
⬤ Ekspertyza Perloffa prezentuje unikalne spojrzenie na modernizm, szczególnie z Austrii i otaczających ją regionów.
⬤ Szczegółowa analiza, która oddaje złożoność pochodzenia i doświadczeń pisarzy.

⬤ Niektóre uogólnienia w tekście mogą nie być dobrze poparte, co może osłabić analizę.
⬤ Wyłączenia niektórych znanych autorów mogą rozczarować czytelników szukających bardziej kompleksowego przeglądu.
⬤ Kilku recenzentów zwróciło uwagę na niedopatrzenia redakcyjne, takie jak błędy korektorskie.

(na podstawie 8 opinii czytelników)

Oryginalny tytuł:

Edge of Irony: Modernism in the Shadow of the Habsburg Empire

Zawartość książki:

Wśród genialnych pisarzy i myślicieli, którzy wyłonili się z wielokulturowego i wielojęzycznego świata Cesarstwa Austro-Węgierskiego, byli Joseph Roth, Robert Musil i Ludwig Wittgenstein. Dla nich trauma I wojny światowej obejmowała nagłą utratę jednostki geograficznej, w której się urodzili: w 1918 r.

Cesarstwo zostało rozwiązane z dnia na dzień, pozostawiając Austrię małą, kruchą republiką, która przetrwała zaledwie dwadzieścia lat, zanim została zaanektowana przez III Rzeszę Hitlera. W tej ważnej rewizji europejskiego modernizmu Marjorie Perloff identyfikuje i bada estetyczny świat, który wyłonił się z gruzów Wiednia i innych byłych terytoriów Habsburgów - "austromodernizm", który stworzył znaczącą część dramatu, fikcji, poezji i autobiografii. Perloff analizuje dzieła, począwszy od dramatu Karla Krausa Ostatnie dni ludzkości i wspomnień Eliasa Canettiego The Tongue Set Free, po zeszyty Ludwiga Wittgensteina i poezję liryczną Paula Celana.

Przez cały czas pokazuje, że literatura austromodernistyczna charakteryzuje się nie tyle formalnymi i technicznymi wynalazkami modernizmu znanymi nam z twórczości Joyce'a i Pounda, dadaizmu i futuryzmu, ile radykalną ironią pod pozornie konwencjonalną powierzchnią, ostrym poczuciem wygnania i wrażliwością bardziej erotyczną i quiksotyczną niż jej niemieccy współcześni. Sceptyczny i rozczarowany austromodernizm woli zadawać pytania niż formułować odpowiedzi.