Ocena:
EDGE OF IRONY autorstwa Marjorie Perloff bada koncepcję „austromodernizmu” poprzez eseje na temat sześciu znaczących pisarzy z Cesarstwa Austro-Węgierskiego. Choć książka prezentuje wnikliwe, bliskie lektury prezentowanych autorów, niektórzy czytelnicy uznali nadrzędną definicję austromodernizmu za niejasną. Książka podkreśla tematy ironii, złożoności kulturowej i zmagań pisarzy w kontekście po imperium.
Zalety:⬤ Dogłębna analiza sześciu wpływowych pisarzy (Kraus, Roth, Musil, Canetti, Celan, Wittgenstein) związanych z austromodernizmem.
⬤ Oferuje unikalne spojrzenie na wielokulturowość i ironię w literaturze Cesarstwa Austro-Węgierskiego.
⬤ Wciągający styl pisania i bogate spostrzeżenia kulturowe czynią ją przystępną i pouczającą.
⬤ Wydanie w twardej oprawie jest dobrze wyprodukowane z wysokiej jakości ilustracjami.
⬤ Brak jasnej i przekonującej definicji „austromodernizmu” może być frustrujący dla czytelników.
⬤ Niektórzy znaczący autorzy (np. Kafka) zostali pominięci, co może rozczarować czytelników szukających kompleksowego opracowania.
⬤ Rozdział poświęcony Wittgensteinowi jest postrzegany jako najsłabszy wkład w ogólną tezę.
⬤ W tekście występują drobne błędy korektorskie.
(na podstawie 8 opinii czytelników)
Edge of Irony: Modernism in the Shadow of the Habsburg Empire
Wśród genialnych pisarzy i myślicieli, którzy wyłonili się z wielokulturowego i wielojęzycznego świata Cesarstwa Austro-Węgierskiego, byli Joseph Roth, Robert Musil i Ludwig Wittgenstein. Dla nich trauma I wojny światowej obejmowała nagłą utratę jednostki geograficznej, w której się urodzili: w 1918 r.
Cesarstwo zostało rozwiązane z dnia na dzień, pozostawiając Austrię małą, kruchą republiką, która przetrwała zaledwie dwadzieścia lat, zanim została zaanektowana przez III Rzeszę Hitlera. W tej ważnej rewizji europejskiego modernizmu Marjorie Perloff identyfikuje i bada estetyczny świat, który wyłonił się z gruzów Wiednia i innych byłych terytoriów Habsburgów - „austromodernizm”, który stworzył znaczącą część dramatu, fikcji, poezji i autobiografii. Perloff analizuje dzieła, począwszy od dramatu Karla Krausa Ostatnie dni ludzkości i wspomnień Eliasa Canettiego The Tongue Set Free, po zeszyty Ludwiga Wittgensteina i poezję liryczną Paula Celana.
Przez cały czas pokazuje, że literatura austromodernistyczna charakteryzuje się nie tyle formalnymi i technicznymi wynalazkami modernizmu znanymi nam z twórczości Joyce'a i Pounda, dadaizmu i futuryzmu, ile radykalną ironią pod pozornie konwencjonalną powierzchnią, ostrym poczuciem wygnania i wrażliwością bardziej erotyczną i quiksotyczną niż jej niemieccy współcześni. Sceptyczny i rozczarowany austromodernizm woli zadawać pytania niż formułować odpowiedzi.
