Dźwięk poezji/poezja dźwięku

Opinie czytelników

Recenzje wskazują, że książka oferuje wnikliwe spojrzenie na dźwięk i poezję, inspirując czytelników, a jednocześnie stawiając wyzwania w zakresie dostępności i praktycznego zastosowania dla nauczycieli.

Książka jest chwalona za inspirującą treść i głębię, z cennymi spostrzeżeniami na temat relacji między dźwiękiem a poezją. Czytelnicy uznali ją za interesującą i mającą zastosowanie w ich badaniach.

Niektórzy czytelnicy zauważyli, że książka może być trudna do zrozumienia i może być sucha w prezentacji. Wspomniano również o braku praktycznych przykładów nauczania kompozycji poezji.

(na podstawie 5 opinii czytelników)

Oryginalny tytuł:

The Sound of Poetry/The Poetry of Sound

Zawartość książki:

Dźwięk - jeden z centralnych elementów poezji - jest praktycznie ignorowany w obecnym dyskursie na temat form lirycznych. Eseje zebrane tutaj przez Marjorie Perloff i Craiga Dworkina przerywają tę krytyczną ciszę, aby ponownie zająć się niektórymi z fundamentalnych związków między poezją a dźwiękiem - związków, które wykraczają daleko poza tradycyjne studia metryczne.

Od średniowiecznych tekstów łacińskich po operę cybernetyczną, od szesnastowiecznej Francji po dwudziestowieczną Brazylię, od romantycznych ballad po współczesną awangardę, autorzy The Sound of Poetry/The Poetry of Sound badają takie tematy, jak przekładalność lirycznego dźwięku, historyczną i kulturową rolę rymu, rolę powtórzeń dźwiękowych w prozie powieściowej, związki między "poezją dźwiękową" a muzyką, między tym, co wizualne, a tym, co słuchowe, rolę ciała w performansie oraz wpływ technologii nagraniowych na głos liryczny. Po drodze eseje zajmują się "zespołowymi dysonansami" z Dlie Maurice'a Scve'a, wykorzystaniem "chińskich szeptów" przez Ezrę Pounda, alchemiczną teologią performansów dadaistycznych Hugo Balla, modernistyczną radiofonią Jeana Cocteau oraz międzykulturowym ujęciem czytania poezji jako rodzaju dubbingu.

Prawdziwie komparatystyczne studium The Sound of Poetry/The Poetry of Sound ma na celu podważenie obecnych uprzedzeń dotyczących tego, co Susan Howe nazwała "artykulacjami form dźwiękowych w czasie", ponieważ przekształciły one rozszerzone pole poetyckie XXI wieku.