Już nie udajemy

Opinie czytelników

Książka opowiada szczerą i emocjonalną historię Molly i Declana, którzy zaczynają jako współlokatorzy i rozwijają bliską przyjaźń, która rzuca wyzwanie ich uczuciom do innych osób, których początkowo pożądali. Narracja zawiera elementy powolnego romansu, rozwoju osobistego i złożoności relacji, jednocześnie poruszając poważne tematy, takie jak zdrowie psychiczne i kwestie rodzinne.

Historia jest chwalona za silny rozwój postaci, wiarygodnych i sympatycznych bohaterów oraz płynne połączenie humoru i emocji. Wielu czytelników docenia realistyczny portret przyjaźni ewoluującej w romans oraz wnikliwe podejście do poważnych tematów, takich jak zdrowie psychiczne. Styl pisania jest opisywany jako wciągający, co sprawia, że trudno go odłożyć, z dobrze przyjętym epilogiem, który spaja historię.

Niektórzy czytelnicy uważają, że aspekt powolnego spalania ciągnie się zbyt długo, co prowadzi do frustracji z powodu niezdecydowania bohaterów. Niektóre wątki mogą nie przypaść do gustu wszystkim czytelnikom, na przykład skupienie się na nieodwzajemnionych zauroczeniach i przeszkodach, które wydają się niepotrzebnie przedłużane. Co więcej, niektórzy stwierdzili, że można było głębiej zbadać poważne kwestie przedstawione w fabule.

(na podstawie 719 opinii czytelników)

Oryginalny tytuł:

Not Pretending Anymore

Zawartość książki:

Znalezienie dobrego współlokatora za pośrednictwem ogłoszenia nie jest tak łatwe, jak mogłoby się wydawać.

Zaczynałem tracić nadzieję.

Aż rozległo się pukanie do moich drzwi i Bóg odpowiedział na moje modlitwy.

Z wyjątkiem... eee... zła modlitwa, Boże.

Zdecydowanie prosiłam wielkiego faceta, by znalazł mi zabójczo przystojnego mężczyznę przy więcej niż jednej okazji... ale nie jako mojego współlokatora.

Declan Tate i tak namówił mnie na wywiad.

Choć był zabawny i charyzmatyczny, nie czułabym się komfortowo mieszkając z mężczyzną, więc z żalem odmówiłam.

Potem pod moimi drzwiami pojawiły się babeczki - świeżo upieczone przez Declana i równie grzesznie pyszne jak on.

Można powiedzieć, że był wytrwały.

W końcu się poddałam. I tak nie miałam innego realnego kandydata.

Poza tym byłam zainteresowana kimś innym. A Declan był związany z inną kobietą. Nie zapowiadało się więc na nic romantycznego.

Gdy się wprowadził, zostaliśmy najlepszymi przyjaciółmi. Zaczęliśmy nawet doradzać sobie nawzajem, jak sprawić, by nasze sympatie nas zauważyły.

W końcu Declan wpadł na pomysł: powinniśmy udawać parę, by wzbudzić zazdrość w naszych ukochanych.

Wahałam się, ale i tak się zgodziłam. Ku mojemu zaskoczeniu, jego szalony plan zadziałał.

Teraz spotykałam się z mężczyzną moich marzeń, a mój najlepszy przyjaciel miał kobietę swoich marzeń.

Ale był jeden problem.

Nie mogłam przestać myśleć o Declanie.

Te uczucia, które próbowaliśmy udawać?

Tak... już nie udawałam.