Opinie czytelników
Podsumowanie:Recenzje podkreślają, że książka Davida Didau jest lekturą obowiązkową dla liderów szkolnych, oferującą świeże spojrzenie na przywództwo, odpowiedzialność i budowanie zaufania w szkołach. Recenzenci doceniają jej przejrzystość, praktyczne spostrzeżenia i prowokujące do myślenia pomysły, choć niektórzy wyrazili obawy dotyczące postrzeganego niedoceniania ról szkolnych liderów. Jeden z recenzentów zauważył błąd w druku, który ograniczył jego doświadczenie z książką.
Zalety:⬤ Oferuje praktyczne porady i spostrzeżenia oparte na dowodach
⬤ prowokuje do myślenia i kwestionuje konwencjonalne pomysły dotyczące przywództwa i odpowiedzialności
⬤ angażujący styl pisania, który zachęca do refleksji
⬤ odpowiedni zarówno dla nowych, jak i doświadczonych liderów
⬤ inspiruje pozytywne środowisko szkolne
⬤ zawiera nowoczesne koncepcje pedagogiczne w przystępnym formacie.
Wady:Niektórzy recenzenci uznali, że książka podważa ich przekonania na temat znaczenia przywództwa w szkole; jeden z recenzentów doświadczył błędu w druku, który wpłynął na jego zdolność do pełnego zaangażowania się w książkę.
(na podstawie 10 opinii czytelników)
Oryginalny tytuł:
Intelligent Accountability: Creating the Conditions for Teachers to Thrive
Zawartość książki:
Niepewność jest faktem w życiu. Nigdy nie można wiedzieć wystarczająco dużo, by podejmować doskonałe decyzje.
Zrozumienie tego faktu pomaga nam zrównoważyć świadomość naszej tendencji do nadmiernej pewności siebie z akceptacją naszej własnej omylności. Książka omawia dwa przeciwstawne modele doskonalenia szkół: model deficytu (który zakłada, że problemy są czyjąś winą) i model nadwyżki (który zakłada, że problemy są niezamierzonymi wadami systemowymi). Dostosowując się do modelu nadwyżki, możemy stworzyć system inteligentnej odpowiedzialności.
Zasady, które to umożliwiają, to zaufanie, odpowiedzialność i sprawiedliwość. Rozwijamy się, gdy nam się ufa, ale jeśli ktoś nie dba o to, co robimy i nie rozlicza nas z tego, co robimy, jest mało prawdopodobne, że damy z siebie wszystko.
Niektórzy nauczyciele zasługują na większe zaufanie i wymagają mniejszej kontroli niż inni, ale aby sprostać wymaganiom równości, ostatecznie traktujemy wszystkich nauczycieli jako równie niegodnych zaufania. Im bardziej ufamy nauczycielom, tym więcej autonomii powinni oni otrzymać.
Aby dążyć do systemu sprawiedliwych nierówności, musimy zaakceptować fakt, że na autonomię trzeba sobie zasłużyć.
