ZWROT NAZWISK OFICERÓW W ARMII, KTÓRZY POBIERAJĄ EMERYTURY ZA UTRATĘ KOŃCZYN, RANY itp.

Oryginalny tytuł:

RETURN OF THE NAMES OF THE OFFICERS IN THE ARMY Who receive PENSIONS for the loss of Limbs, or for wounds etc.

Zawartość książki:

Ten klejnot został wydrukowany 14 maja 1818 r.

na rozkaz Izby Gmin z upoważnienia ówczesnego sekretarza wojny, lorda Palmerstona. Nazwy są ułożone według regimentów w kolejności pierwszeństwa, zaczynając od kawalerii, Royal Horse Guards na czele (bez emerytur Life Guards), a następnie Foot Guards, a następnie piechoty liniowej, wymienionej według numeru stopy (1st Foot, 2nd Foot itd.).

Najwcześniejsze odnotowane starcie to Bunker Hill (1775), a ostatnie Waterloo (1815), co daje czterdziestoletnią różnicę. Czyta się to jak historię brytyjskiej armii i otwiera oczy liczba bitew i starć, w które zaangażowana była brytyjska broń w tym okresie oraz różnorodność lokalizacji. Pierwsze odnotowane emerytury pochodzą z 25 grudnia 1811 roku, więc kwalifikujący się ranni z Bunker Hill lub bitwy pod Brandywine (1777) musieli czekać około trzydziestu pięciu lat, podczas gdy ofiary Waterloo zaczęły otrzymywać emerytury 19 czerwca 1819 roku, cztery lata po bitwie.

Wydaje się, że otrzymana kwota zależała od rangi; tak więc Sir David Baird, generał broni, otrzymał 450 funtów za utratę ręki pod Corunną (1809), ppłk Maxwell 300 funtów za tę samą ranę w tej samej bitwie, podczas gdy porucznik Lane, który stracił rękę pod Waterloo, otrzymał 70 funtów. Innemu porucznikowi przyznano rentę w wysokości 50 funtów za zranienie podczas tej bitwy.