Źródła normatywności

Opinie czytelników

Christine Korsgaard w „Źródłach normatywności” bada pochodzenie zobowiązań moralnych przez pryzmat neokantowski, podkreślając znaczenie refleksyjnego poparcia i praktycznej tożsamości. Książka łączy analizę historyczną ze współczesnymi argumentami filozoficznymi, a jej zwieńczeniem jest dialog, który zawiera krytykę ze strony innych wybitnych filozofów. Podczas gdy wielu recenzentów chwali jej przejrzystość, prowokującą do myślenia treść i wciągający styl pisania, niektórzy krytykują ją za logiczne przeskoki i niewystarczające uwzględnienie różnych perspektyw moralnych.

⬤ Przejrzysty i wciągający styl pisania sprawia, że złożone koncepcje stają się przystępne.
⬤ Zapewnia cenny wgląd w normatywność i teorię etyczną, szczególnie z perspektywy neokantowskiej.
⬤ Książka jest dobrze skonstruowana, zawiera mieszankę analizy historycznej i oryginalnych argumentów.
⬤ Zawiera krytykę i odpowiedzi wybitnych filozofów, wzmacniając dyskurs.
⬤ Inspiruje czytelników i prowokuje do refleksji nad moralnymi zobowiązaniami.

⬤ Niektóre argumenty logiczne są uważane za słabe lub zbyt ambitne przez niektórych recenzentów.
⬤ Brakuje jasności co do uniwersalnego autorytetu moralności w różnych kulturach.
⬤ Może stanowić wyzwanie dla osób bez wcześniejszej znajomości pojęć filozoficznych.
⬤ Praktyczne implikacje teorii Korsgaarda mogą być postrzegane jako zbyt abstrakcyjne lub oderwane od rzeczywistych dylematów moralnych.

(na podstawie 13 opinii czytelników)

Oryginalny tytuł:

The Sources of Normativity

Zawartość książki:

Koncepcje etyczne są lub mają być normatywne.

Wywierają na nas wpływ: nakazują, zobowiązują, zalecają lub prowadzą. Skąd jednak pochodzi ich władza nad nami? Christine Korsgaard identyfikuje i analizuje cztery koncepcje źródła normatywności, za którymi opowiadali się współcześni filozofowie moralności - woluntaryzm, realizm, refleksyjne poparcie i odwołanie do autonomii - i pokazuje, w jaki sposób oparta na autonomii koncepcja Kanta wyłania się jako synteza pozostałych trzech.

Po jej dyskusji następują komentarze G.A. Cohena, Raymonda Geussa, Thomasa Nagela i Bernarda Williamsa oraz odpowiedź Korsgaarda.