Żółta tapeta

Opinie czytelników

Zbiór ten zawiera siedem opowiadań autorstwa Charlotte Perkins Gilman, skupiających się głównie na zmaganiach i doświadczeniach kobiet na początku XX wieku, z surowym przedstawieniem ich zdrowia psychicznego i ucisku społecznego.

Opowiadania są dobrze napisane, prowokują do myślenia i podkreślają istotne tematy związane z doświadczeniami kobiet i zdrowiem psychicznym. Recenzenci docenili feministyczną perspektywę, kontekst historyczny i jakość literacką. „Żółta tapeta” otrzymała szczególne uznanie za nawiedzający portret depresji poporodowej.

Niektórzy czytelnicy uznali kilka historii za mniej interesujące w porównaniu do „Żółtej tapety” i doświadczyli problemów z fizyczną oprawą książki. Wspomniano również o braku zaangażowania podczas czytania w szkole z powodu obojętności kolegów z klasy na materiał.

(na podstawie 155 opinii czytelników)

Oryginalny tytuł:

The Yellow Wallpaper

Zawartość książki:

Zdiagnozowana przez swojego męża-lekarza „tymczasowa depresja nerwowa - lekka skłonność do histerii” po urodzeniu dziecka, kobieta zostaje wezwana na letni odpoczynek w starej kolonialnej rezydencji. Zakazując wykonywania jakiejkolwiek pracy, spędza dni w dawnym pokoju dziecinnym, z zakratowanymi oknami, porysowaną podłogą i łuszczącą się żółtą tapetą.

W prywatnym dzienniku kobieta zapisuje swoją rosnącą obsesję na punkcie „okropnej” tapety. Jej dziwny wzór zmienia się w świetle księżyca, ujawniając coś, co wydaje się być ludzką postacią. Nie mając nic innego do roboty, kobieta postanawia rozwikłać tajemnicę tapety. Jej poszukiwania prowadzą jednak nie do prawdy, ale w najciemniejsze głębiny szaleństwa.

Potępienie patriarchatu, Żółta tapeta z przerażającą ekonomią bada ucisk, poważne niezrozumienie i umyślne odrzucenie kobiet w społeczeństwie końca XIX wieku.

Po raz pierwszy opublikowana w styczniu 1892 roku w The New England Magazine.

Fragment:

Z innego mam piękny widok na zatokę i małe prywatne nabrzeże należące do posiadłości. Od domu biegnie w dół piękna, zacieniona aleja. Zawsze wydaje mi się, że widzę ludzi spacerujących po tych licznych ścieżkach i altanach, ale John ostrzega mnie, żebym nie ulegała fantazji. Powiedział, że z moją wyobraźnią i nawykiem snucia opowieści, nerwowa słabość taka jak moja z pewnością doprowadzi do wszelkiego rodzaju podekscytowanych fantazji i że powinienem użyć mojej woli i zdrowego rozsądku, aby powstrzymać tę tendencję. Więc próbuję.