Opinie czytelników
Podsumowanie:Złote cielę to klasyczna satyra wczesnego sowieckiego życia, humorystycznie opisująca przygody oszusta Ostapa Bendera, który porusza się po biurokracji stalinowskiej Rosji. Czytelnicy chwalą książkę za jej dowcip, wciągające postacie i głębię komentarza społecznego, nawet jeśli czasami wydaje się ona chaotyczna ze względu na jej seryjny format. Różne angielskie tłumaczenia różnią się stylem i dokładnością, ale wszystkie wersje wydają się uchwycić istotę narracji. Podczas gdy większość recenzji podkreśla humor i pomysłową fabułę książki, niektórzy zauważają możliwe mroczne podteksty w jej portretach ambicji i bogactwa.
Zalety:⬤ Przezabawny i prowokujący do myślenia portret radzieckiej biurokracji
⬤ dobrze przetłumaczony, z niektórymi wersjami wysoko ocenianymi za dokładność i żywość
⬤ zabawne i angażujące postacie
⬤ wnikliwy komentarz społeczny
⬤ pomysłowa, komediowa fabuła.
Wady:⬤ Niektórym tłumaczeniom może brakować życia oryginału
⬤ narracja może wydawać się chaotyczna ze względu na jej serialowy charakter
⬤ okazjonalne mroczne tematy dotyczące ambicji i moralności
⬤ różna jakość tłumaczenia może skomplikować wybór czytelnika.
(na podstawie 25 opinii czytelników)
Oryginalny tytuł:
The Golden Calf
Zawartość książki:
Niezwykle zabawna książka napisana przez niezwykłą parę współpracowników. -- New York Times.
Ostap Bender, wielki strateg, jest oszustem działającym w Związku Radzieckim w okresie Nowej Polityki Ekonomicznej (NEP). Ma obsesję na punkcie zdobycia ostatniego dużego wyniku - wystarczy kilkaset tysięcy - i udania się do Rio de Janeiro, gdzie jest półtora miliona ludzi, z których wszyscy bez wyjątku noszą białe spodnie.
Kiedy Bender słyszy historię Alexandra Koreiko, ukrytego milionera - żaden obywatel radziecki nie mógł otwarcie gromadzić tak dużego kapitału - rozpoczyna się pościg. Koreiko dorobił się milionów, wykorzystując powszechną korupcję i całkowity chaos NEP-u, jednocześnie spokojnie pracując jako księgowy w biurze rządowym i żyjąc za 46 rubli miesięcznie. Czeka tylko na upadek sowieckiego reżimu, aby móc wykorzystać swój zapas, który trzyma ukryty w walizce.
Ilja Ilf (1897-1937) i Jewgienij Pietrow (1903-1942) to pseudonimy Ilji Arnoldowicza Fajnzilberga i Jewgienija Pietrowicza Katajewa, pary radzieckich pisarzy, którzy poznali się w Moskwie w latach 20. ubiegłego wieku podczas pracy w redakcji gazety dystrybuowanej wśród pracowników kolei. Czołowi powieściopisarze komiksowi wczesnego Związku Radzieckiego (niezmiennie określani jako Ilf i Pietrow) współpracowali ze sobą przez kilkanaście lat, pisząc dwie z najbardziej szanowanych i lubianych rosyjskich powieści, Dwanaście krzeseł i Złote cielę, a także różne humorystyczne utwory dla Pravdy i innych czasopism. Ich współpraca dobiegła końca po śmierci Ilji Ilfa w 1937 roku - zachorował on na gruźlicę, gdy para podróżowała po Stanach Zjednoczonych, badając książkę, która ostatecznie stała się Małą Złotą Ameryką.
Konstantin Gurevich jest absolwentem Moskiewskiego Uniwersytetu Państwowego i Uniwersytetu Teksańskiego w Austin. Tłumaczy wraz z żoną, Helen Anderson. Oboje są bibliotekarzami na Uniwersytecie w Rochester.
Helen Anderson studiowała język rosyjski i literaturę na Uniwersytecie McGill w Montrealu. Tłumaczy wraz z mężem, Konstantinem Gurevichem.
