Opinie czytelników
Podsumowanie:Recenzje „Dwunastu krzeseł” podkreślają jego humorystyczny i satyryczny charakter, chwaląc celebrację kultury radzieckiej, a jednocześnie krytykując wady społeczne. Czytelnicy doceniają tłumaczenia, zwłaszcza Anne Fisher, które pomagają zrozumieć kontekst dzieła. Podczas gdy wielu uważa książkę za przezabawną i klasykę literatury rosyjskiej, kilku krytykuje ją za suche i długie fragmenty, stwierdzając, że może być nudna bez zrozumienia tła historycznego. Niektóre recenzje wskazują również na jej wykorzystanie jako propagandy politycznej w kontekście nastrojów antyreligijnych.
Zalety:Humorystyczna i zabawna narracja, dobrze wykreowane postacie, skuteczna satyra na ludzkie wady i sowiecką kulturę. Tłumaczenia są uważane za dokładne i dobrze oddają ton oryginału, zwłaszcza wydanie Anne Fisher. Książka pozostała popularna i jest uważana za klasykę literatury rosyjskiej.
Wady:Niektóre tłumaczenia zawierają pominięcia w porównaniu z oryginalnym tekstem. Czytelnicy niezaznajomieni z historią Związku Radzieckiego mogą uznać fabułę za długą i czasami nudną. Niektórzy krytycy zauważają, że książka służy jako antyreligijna propaganda, odzwierciedlająca program polityczny reżimu.
(na podstawie 30 opinii czytelników)
Oryginalny tytuł:
The Twelve Chairs
Zawartość książki:
Zwycięzca, 2012 Northern California Book Award for Fiction in Translation Nowe tłumaczenie Dwunastu krzeseł, wierniejsze oryginalnemu tekstowi i jego głęboko rezonującemu humorowi, w pełni ożywia rosyjski klasyk Ilfa i Pietrowa.
Kultowy bohater powieści, Ostap Bender, bezrobotny oszust żyjący dzięki swojemu sprytowi, łączy siły z Ippolem Matveyevichem Vorobyaninovem, byłym szlachcicem, który powrócił do swojego rodzinnego miasta, aby szukać zaginionych klejnotów ukrytych w krzesłach, które zostały przywłaszczone przez władze radzieckie. Poszukiwania prowadzą ich z prowincji Moskwy do dzikich gór Zakaukazia.
Na swojej drodze napotykają różne postacie, od oportunistycznych sowieckich biurokratów po starzejące się niedobitki dawnych klas posiadających, z których każda jest bardziej samolubna, przewrotna i nieudolna niż poprzednia. Błyskotliwa satyra na wczesne lata Związku Radzieckiego, a także inspiracja dla filmu Mela Brooksa, Dwanaście krzeseł zachowuje swój uniwersalny urok.
