Opinie czytelników
Podsumowanie:Recenzje „Dwunastu krzeseł” wskazują, że jest to przezabawna i zabawna powieść satyryczna przedstawiająca porewolucyjną Rosję. Podczas gdy wielu czytelników docenia jej humor i wciągającą fabułę, niektórzy wyrażają obawy dotyczące jakości tłumaczeń, które mogą umniejszać oryginalny dowcip. Ogólnie rzecz biorąc, urzeka szereg czytelników, od tych zaznajomionych z rosyjską literaturą po tych, którzy doświadczają jej po raz pierwszy.
Zalety:⬤ Przezabawna i rozrywkowa z wciągającą fabułą.
⬤ Wnikliwa satyra na porewolucyjne rosyjskie społeczeństwo.
⬤ Dobrze wykreowany rozwój postaci, zwłaszcza oszusta Ostapa Bendera.
⬤ Wielu czytelników uznało tłumaczenie za przyjemne i odzwierciedlające bogactwo oryginału.
⬤ Zapewnia fascynujący wgląd w radzieckie życie.
Wady:⬤ Niektórzy czytelnicy krytykowali jakość tłumaczenia, sugerując, że osłabia ono humor i niuanse.
⬤ Wspomniano o problemach z formatowaniem Kindle, które rozpraszają czytelnika.
⬤ Niektórzy czytelnicy uznali książkę za trudną w odbiorze.
⬤ W kilku recenzjach zauważono, że odniesienia kulturowe mogą zostać utracone bez wcześniejszej znajomości rosyjskiego kontekstu.
(na podstawie 51 opinii czytelników)
Oryginalny tytuł:
The Twelve Chairs
Zawartość książki:
Ilya Ilf (Ilya Arnoldovich Feinsilberg) (1897-1937) i Evgeny lub Yevgeni Petrov (Yevgeniy Petrovich Kataev/Katayev) (1902-1942) byli dwoma radzieckimi autorami prozy z lat dwudziestych i trzydziestych XX wieku. Większość swoich dzieł pisali razem i prawie zawsze są określani jako "Ilf i Pietrow". Pochodzili z Odessy.
Ilf i Petrov zyskali rozgłos dzięki dwóm powieściom satyrycznym: Dwanaście krzeseł (1928) i jej kontynuacja, Małe złote cielę (1931). Oba teksty łączy postać głównego bohatera, Ostapa Bendera, oszusta poszukującego nieuchwytnych bogactw. Obie książki śledzą wyczyny Bendera i jego współpracowników poszukujących skarbu we współczesnej sowieckiej rzeczywistości. Zostały one napisane i są osadzone w stosunkowo liberalnej erze w historii Związku Radzieckiego, Nowej Polityce Gospodarczej lat dwudziestych. Główni bohaterowie generalnie unikają kontaktu z pozornie pobłażliwymi organami ścigania. Podkreślana jest ich pozycja poza zorganizowanym, nastawionym na cel, produktywnym społeczeństwem radzieckim. Daje to również autorom wygodną platformę, z której mogą przyglądać się temu społeczeństwu i naśmiewać się z jego mniej atrakcyjnych i mniej socjalistycznych aspektów. Są to jedne z najczęściej czytanych i cytowanych książek w kulturze rosyjskiej. Dwanaście krzeseł zostało zaadaptowanych na około dwadzieścia filmów, w ZSRR (przez Leonida Gajdaja i Marka Zacharowa), w USA (w szczególności przez Mela Brooksa) i w innych krajach.
Od końca lat 20. do 1937 r. współautorzy napisali kilka sztuk teatralnych i scenariuszy filmowych, a także wiele humorystycznych opowiadań i artykułów satyrycznych w czasopismach: Czudak, 30 dni, Krokodil, Ogoniok, gazetach: Prawda, Literaturnaja Gazieta. W pierwszych latach wspólnej twórczości Ilf i Pietrow publikowali swoje opowiadania i satyry pod parodystycznymi pseudonimami: Tołstojewski (złożony z nazwisk pisarzy Tołstoja i Dostojewskiego), Don Busilio (od Don Basilio, postaci w operze Cyrulik sewilski, i rosyjskiego czasownika busa - skandal, hałas), Zimny filozof i inne.
Obaj pisarze podróżowali również po Stanach Zjednoczonych w czasach Wielkiego Kryzysu. Ilf zrobił wiele zdjęć podczas podróży, a autorzy stworzyli esej fotograficzny zatytułowany "American Photographs", opublikowany w magazynie Ogoniok. Wkrótce potem opublikowali książkę "One-storied America", przetłumaczoną jako Mała Złota Ameryka (aluzja do Małego Złotego Cielęcia). Pierwsze wydanie książki nie zawierało zdjęć Ilfa. Zarówno fotoreportaż, jak i książka dokumentują ich przygody z charakterystycznym dla nich humorem i zabawą. Warto zauważyć, że Ilf i Petrov nie bali się chwalić wielu aspektów amerykańskiego stylu życia w tych pracach. (wikipedia.org)
