Wściekłość i czas: dochodzenie psychopolityczne

Opinie czytelników

Książka wywołała mieszane recenzje, a niektórzy czytelnicy uznali ją za wnikliwą eksplorację ludzkiej wściekłości, podczas gdy inni krytykują jej teoretyczne podstawy i wnioski autora. Podważa ona współczesne teorie stosunków międzynarodowych, podkreślając rolę gniewu w historii i polityce, ale wielu uważa, że nie odnosi się odpowiednio do złożoności i implikacji takiej siły.

⬤ Ważna i oryginalna analiza gniewu jako motywu w ludzkich zachowaniach i wydarzeniach historycznych.
⬤ Prezentuje unikalną perspektywę na to, jak gniew jest często pomijany w teoriach polityki i społeczeństwa.
⬤ Oferuje cenne spostrzeżenia na temat krzyżowania się gniewu z różnymi ideologiami i ruchami politycznymi.
⬤ Przystępny styl pisania, przydatny zarówno dla zaawansowanych naukowców, jak i zwykłych czytelników.

⬤ Kwestionowane ramy teoretyczne; niektórzy twierdzą, że wściekłości nie można traktować jako aktywa „bankowego”.
⬤ Wielu czytelników uważa, że wnioski są zbyt uproszczone lub nierealistyczne, szczególnie w sugerowaniu rozwiązań złożonych kwestii związanych z wściekłością.
⬤ Krytyka lekceważących poglądów autora na temat marksistowskich i lewicowych teorii, które niektórzy uważają za błędne lub elitarne.
⬤ Brak kompleksowego indeksu jest postrzegany jako poważna wada w użyteczności książki.

(na podstawie 9 opinii czytelników)

Oryginalny tytuł:

Rage and Time: A Psychopolitical Investigation

Zawartość książki:

Podczas gdy starożytne cywilizacje czciły silne, aktywne emocje, współczesne społeczeństwa preferowały bardziej pokojowe postawy, zwłaszcza w procesie demokratycznym.

W dużej mierze zapomnieliśmy o walce o wykorzystanie thymos, części duszy, która według Platona zawiera ducha, dumę i oburzenie. Chrześcijaństwo i psychoanaliza promowały raczej wzajemne zrozumienie w celu przezwyciężenia konfliktu.

Na wyjątkowych przykładach Peter Sloterdijk, wybitny posthumanista, argumentuje dokładnie odwrotnie, pokazując, jak historię zachodniej cywilizacji można odczytać jako tłumienie i powrót gniewu. Dokonując reinterpretacji Iliady, Hrabiego Monte Christo Aleksandra Dumasa i niedawnych islamskich zamieszek politycznych w Paryżu, Sloterdijk udowadnia, że gniew jest emocją, którą można kontrolować. Globalny terroryzm i frustracje gospodarcze sprawiły, że silne emocje wyraźnie się odradzają, a konsekwencje gwałtownych wybuchów będą determinować stosunki międzynarodowe przez nadchodzące dziesięciolecia.

Aby lepiej reagować na gniew i jego złożoność, Sloterdijk odważnie zrywa z zakorzenionymi dogmatami i tworzy nową teorię konfrontacji z konfliktem. Jego podejście uznaje i szanuje właściwe miejsce gniewu i kieruje go do produktywnej walki politycznej.