Sztuka filozofii: Mądrość jako praktyka

Opinie czytelników

Książka „The Art of Philosophy” autorstwa Petera Sloterdijka oferuje głębokie zanurzenie się w nowatorskich ideach filozoficznych, w szczególności łącząc filozofię ze sztuką i badając koncepcje oderwania i ucieleśnienia. Wymaga jednak wcześniejszej znajomości filozofii, zwłaszcza wcześniejszych prac Sloterdijka, i została skrytykowana za brak jasnych definicji i nieco niejasne tytuły.

⬤ Wszechstronna i nowatorska eksploracja idei filozoficznych, w szczególności łączących sztukę i filozofię.
⬤ Wciągający styl pisania, który utrzymuje uwagę czytelnika.
⬤ Ostatni rozdział zawiera oryginalną i agresywną analizę, która może wywołać debatę.

⬤ Wymaga znacznej wiedzy, aby w pełni docenić; nie nadaje się dla początkujących.
⬤ Tytuły są mylące i nie odzwierciedlają dokładnie treści.
⬤ Kluczowe pojęcia, takie jak „mądrość” i „praktyka”, są nieodpowiednio zdefiniowane, co prowadzi do potencjalnych nieporozumień.

(na podstawie 5 opinii czytelników)

Oryginalny tytuł:

The Art of Philosophy: Wisdom as a Practice

Zawartość książki:

W swojej bestsellerowej książce Musisz zmienić swoje życie Peter Sloterdijk argumentował, że ćwiczenia i praktyka są kluczowe dla ludzkiej kondycji.

W The Art of Philosophy rozszerza tę krytykę na naukę akademicką i stypendium, uznając procesy szkoleniowe studiów akademickich za klucz do wytworzenia wyrafinowanej myśli. Przepełniona humorem i prowokującymi spostrzeżeniami, The Art of Philosophy dalej integruje filozofię i ludzką egzystencję, bogato wyszczególniając podstawy tej relacji i jej transformacyjną rolę w tworzeniu postmodernistycznego "ja".

Sloterdijk zaczyna od Platońskiego opisu Sokratesa, którego wewnętrzne monologi były tak absorbujące, że często zakorzeniały filozofa w miejscu. Sloterdijk argumentuje, że pierwotna akademia uczyła uczonych zatracania się w myślach, a dzisiejsze uniwersytety kontynuują tę tradycję, oferując miejsce na Platońskie "przystosowanie do nieobecności". Szkoląc uczonych do praktykowania myślenia jako zajęcia wykraczającego poza codzienny czas i przestrzeń, uniwersytety tworzą środowisko, w którym myśl czyni mądrość możliwą.

Przemierzając historię ascezy, koncepcję zawieszonej animacji i teorię neutralnego obserwatora, Sloterdijk śledzi ewolucję praktyki filozoficznej od czasów starożytnych do dziś, pokazując, w jaki sposób uczeni mogą pozostać wierni tradycji "badanego życia", nawet jeśli wymiar doczesny nie odpowiada już wiecznemu. Opierając się na pracach Husserla, Heideggera, Nietzschego, Arendt i innych praktyków życia teorii, Sloterdijk rozpoczyna posthumanistyczną obronę filozoficznych dociekań i ich codziennej, terapeutycznej wartości.