The Merry Men

Opinie czytelników

Książka „The Merry Men and Other Tales and Fables” autorstwa Roberta Louisa Stevensona zawiera różnorodne, zabawne opowiadania prezentujące jego umiejętności narracyjne. Podczas gdy niektórzy czytelnicy uważają, że opowiadania są bogate i wciągające, inni uważają, że ten zbiór nie należy do najlepszych dzieł Stevensona i może nie spodobać się tym, którzy nie znają jego stylu.

Wciągające opowiadania z mieszanką suspensu, humoru i żywych opisów. Opowiadania obejmują szeroki zakres gatunków i tematów, zapewniając rozrywkę. Godne uwagi opowiadania, takie jak „The Merry Men”, „Will o' the Mill” i „Olalla”, są wyróżnione ze względu na ich jakość i głębię. Fani twórczości Stevensona doceniają jego unikalny sposób narracji.

Niektóre historie są postrzegane jako nieciekawe lub pozbawione głębi. Duży nacisk położono na elementy opisowe, co niektórzy czytelnicy uznają za nużące. Użycie szkockiego dialektu w „Thrawn Janet” stanowi wyzwanie dla niektórych czytelników. Ogólnie rzecz biorąc, zbiór może nie przypaść do gustu tym, którzy nie są fanami Stevensona.

(na podstawie 4 opinii czytelników)

Zawartość książki:

Kup jedną z klasycznych książek 1st World Library i wesprzyj naszą bezpłatną internetową bibliotekę e-booków do pobrania. Odwiedź nas online na www.1stWorldLibrary.ORG - - BYŁ piękny poranek pod koniec lipca, kiedy po raz ostatni wyruszyłem pieszo do Aros. Poprzedniej nocy łódź przybiła do brzegu w Grisapol.

Zjadłem takie śniadanie, na jakie pozwalała mała gospoda, i zostawiając cały swój bagaż do czasu, aż będę miał okazję wrócić po niego drogą morską, z radosnym sercem ruszyłem w prawo przez cypel. Daleko mi było do bycia rodowitym mieszkańcem tych stron, wywodząc się, tak jak ja, z niezmieszanych nizin. Ale mój wuj, Gordon Darnaway, po biednej, surowej młodości i kilku latach spędzonych na morzu, poślubił młodą żonę na wyspach.

Nazywała się Mary Maclean, była ostatnią z rodu.

Kiedy zmarła, rodząc córkę, Aros, farma otoczona morzem, pozostała w jego posiadaniu. Nie przyniosła mu nic poza środkami do życia, o czym dobrze wiedziałem.

Ale był to człowiek, którego ścigało nieszczęście.

Obawiał się, obciążony małym dzieckiem, rozpocząć nową przygodę życia.

I pozostał w Aros, obgryzając paznokcie z przeznaczenia. Lata mijały mu w tej izolacji i nie przyniosły ani pomocy, ani zadowolenia. W międzyczasie nasza rodzina wymierała na nizinach.

Nikt z tej rasy nie ma szczęścia.

I być może mój ojciec był najszczęśliwszy ze wszystkich, ponieważ nie tylko był jednym z ostatnich, którzy umarli, ale pozostawił po sobie syna i trochę pieniędzy na jego utrzymanie. Byłem studentem uniwersytetu w Edynburgu, żyłem dostatnio za własne pieniądze, ale nie miałem krewnych.

Kiedy pewne wieści o mnie dotarły do wuja Gordona na Ross of Grisapol.

A on, jako że był człowiekiem, w którym krew była gęstsza od wody, napisał do mnie w dniu, w którym dowiedział się o moim istnieniu, i nauczył mnie uważać Aros za mój dom. W ten sposób przyszło mi spędzać wakacje w tej części kraju, tak dalekiej od wszelkich towarzystw i wygód, między dorszami a wrzosowiskami.

I dlatego teraz, gdy skończyłem lekcje, wracałem tam z tak lekkim sercem tego lipcowego dnia.