Stella Maris

Opinie czytelników

Stella Maris, ostatnia powieść Cormaca McCarthy'ego, jest postrzegana jako dzieło towarzyszące „Pasażerowi”, eksplorujące złożone tematy związane z rodziną, poczuciem winy i abstrakcyjnymi pojęciami w ludzkim doświadczeniu. Powieść wykorzystuje format dialogowy, koncentrując się na sesjach terapeutycznych głównej bohaterki Alicii, które zagłębiają się w dyskusje psychologiczne i filozoficzne. Czytelnicy zwrócili uwagę na jej gęstą i ezoteryczną naturę, co doprowadziło do mieszanych przyjęć, w których niektórzy uważają ją za błyskotliwą, ale wymagającą, podczas gdy inni postrzegają ją jako zawiłą lub pozbawioną spójności.

Pisarstwo jest opisywane jako błyskotliwe i prowokujące do myślenia, atrakcyjne dla tych, którzy lubią głębokie filozoficzne dociekania. Wielu chwali zdolność McCarthy'ego do przedstawiania emocjonalnego bólu i złożoności, a niektórzy znajdują humor w dialogach. Praca ta stanowi wyzwanie dla czytelników, by zaangażowali się w jej tematy i jest uważana za niezbędną lekturę dla fanów McCarthy'ego, którzy chcą zrozumieć pełny kontekst jego ostatnich dzieł.

Kilku recenzentów wyraża frustrację z powodu braku wyraźnej fabuły lub rozwiązania, uważając, że trudno ją czytać jako samodzielne dzieło. Gęsta i ezoteryczna tematyka może zrazić niektórych czytelników, sprawiając, że koncepcje będą trudne do zrozumienia. Co więcej, niektórzy określają ją jako samowystarczalną lub będącą jedynie popisem szerokiej wiedzy McCarthy'ego, a nie spójną narracją, co prowadzi do poczucia rozczarowania, zwłaszcza w odniesieniu do wcześniejszych oczekiwań związanych z „Pasażerem”.

(na podstawie 120 opinii czytelników)

Zawartość książki:

Autor bestsellerowej, nagrodzonej Pulitzerem „Drogi” powraca z drugim tomem serii „Pasażerka”: Stella Maris to intymny portret żalu i tęsknoty, w którym młoda kobieta przebywająca w zakładzie psychiatrycznym stara się zrozumieć własną egzystencję. 1972, BLACK RIVER FALLS, WISCONSIN: Dwudziestoletnia Alicia Western z czterdziestoma tysiącami dolarów w plastikowej torbie sama zgłasza się do szpitala.

Alicia, doktorantka matematyki na Uniwersytecie w Chicago, ma zdiagnozowaną schizofrenię paranoidalną i nie chce rozmawiać o swoim bracie, Bobbym. Zamiast tego rozważa naturę szaleństwa, ludzki nacisk na jedno wspólne doświadczenie świata; wspomina dzieciństwo, w którym w wieku siedmiu lat jej własna babcia bała się o nią; bada przecięcie fizyki i filozofii; i przedstawia swoje kohorty, swoje chimery, halucynacje, które tylko ona może zobaczyć.

Przez cały czas opłakuje Bobby'ego, nie całkiem martwego, nie całkiem jej. Opowiedziana w całości poprzez transkrypcje sesji psychiatrycznych Alicii, Stella Maris jest poszukiwawczą, rygorystyczną, intelektualnie wymagającą kodą do Pasażera, filozoficznego śledztwa, które kwestionuje nasze wyobrażenia o Bogu, prawdzie i istnieniu.