Śmierć na raty

Opinie czytelników

Książka „Śmierć na raty” autorstwa Louisa-Ferdinanda Céline'a jest chwalona za unikalny styl i wciągającą narrację, która bada wczesne życie autora poprzez połączenie realizmu i fantazji. Chociaż jest postrzegana jako kontynuacja eksploracji ludzkiego cierpienia i wad społecznych przez Céline'a, styl pisania jest polaryzujący i może nie spodobać się wszystkim czytelnikom.

Książka zawiera fascynującą i szorstką narrację, która odzwierciedla doświadczenia autora dorastającego w Paryżu. Wielu czytelników docenia unikalny styl pisania Céline'a, który łączy humor i brutalność, a także jego dobrze rozwinięte postacie i żywe opisy scenerii. Pozytywnie oceniana jest również eksploracja tematów egzystencjalnych i emocjonalna głębia opowieści.

Kilka recenzji wspomina, że styl książki może być dziwaczny, a niektórzy czytelnicy uważają go za chaotyczny lub trudny do naśladowania. Powszechną krytyką jest to, że wejście w fabułę zajmuje trochę czasu, a niektórzy czytelnicy czują się sfrustrowani tempem. Dodatkowo, pesymistyczny i amoralny ton, wraz z częstym wykorzystaniem surrealistycznych elementów, może nie współgrać z każdym czytelnikiem.

(na podstawie 48 opinii czytelników)

Oryginalny tytuł:

Death on the Installment Plan

Zawartość książki:

Śmierć na raty to tom uzupełniający wcześniejszą powieść Louisa-Ferdinanda Cline'a, Podróż do kresu nocy. Te dwie książki, opublikowane w szybkim tempie w połowie lat 30.

ubiegłego wieku, wstrząsnęły europejską literaturą i światową świadomością. Nominalnie fikcja, ale bardziej słusznie nazywane "twórczymi wyznaniami", opowiadały o dzieciństwie autora w potępiających paryskich slumsach, o służbie w błotnistych pustkowiach I wojny światowej i afrykańskich dżunglach. Mieszając bezgraniczną rozpacz z gargantuiczną komedią, stworzyli także nowy styl, w którym inwektywy i obsceniczność były przeplatane frazami niezapomnianej poezji.

Wpływ linii C zrewolucjonizował współczesne podejście do fikcji. Jego twórczość przez pewien czas pozostawała w cieniu, ale obecnie uznaje się ją za prekursora dzisiejszego "czarnego humoru".