Podróż do końca nocy

Opinie czytelników

Książka „Podróż do kresu nocy” autorstwa Louisa-Ferdinanda Céline'a przedstawia mroczne, humorystyczne i często nihilistyczne spojrzenie na życie poprzez epizodyczną podróż jej bohatera, Ferdinanda Bardamu. Zgłębia tematy ludzkiej podłości, absurdu egzystencji i ponurych realiów społeczeństwa, szczególnie w kontekście doświadczeń z początku XX wieku w Europie, Afryce i Ameryce. Chociaż jest chwalony za stylowe pisanie i głębokie spostrzeżenia, często spotyka się z krytyką za ponurość i brak spójnej fabuły.

⬤ Błyskotliwe i humorystyczne pisarstwo, które skutecznie oddaje absurdy życia.
⬤ Silne wykorzystanie obrazów i żywych opisów.
⬤ Angażujące i prowokujące do myślenia tematy, w tym głęboka egzystencjalna eksploracja.
⬤ Pierwsze strony są szczególnie mocne i wpływowe.
⬤ Wpływowa w historii literatury, łącząca się z Beat Generation.

⬤ Ponura i pesymistyczna perspektywa, która może nie przypaść do gustu wszystkim czytelnikom.
⬤ Rozczłonkowana, epizodyczna struktura, utrudniająca niektórym śledzenie.
⬤ Narracja, która nie ma wyraźnej fabuły, co prowadzi do potencjalnego znużenia.
⬤ Niektórzy czytelnicy uznają drugą połowę za mniej wciągającą i zbyt powtarzalną.
⬤ Przedstawienie kontrowersyjnych tematów związanych z osobistymi przekonaniami Céline może zrazić niektórych czytelników.

(na podstawie 216 opinii czytelników)

Oryginalny tytuł:

Journey to the End of the Night

Zawartość książki:

Wstręt i gniew Louisa-Ferdinanda Celine'a wobec tego, co uważał za idiotyzm i hipokryzję społeczeństwa, eksploduje z niemal każdej strony tej powieści.

Wypełniona slangiem i obscenami, napisana surowym, potocznym językiem, Podróż do kresu nocy jest literacką symfonią przemocy, okrucieństwa i obscenicznego nihilizmu. Książka ta zszokowała większość krytyków, gdy została po raz pierwszy opublikowana we Francji w 1932 roku, ale szybko odniosła sukces wśród czytelników w Europie, a później w Ameryce, gdzie została po raz pierwszy opublikowana przez New Directions w 1952 roku.

Historia nieprawdopodobnych, ale przekonująco opisanych podróży drobnomieszczańskiego (i w dużej mierze autobiograficznego) antybohatera, Bardamu, z okopów I wojny światowej, do afrykańskiej dżungli, do Nowego Jorku i Detroit, a wreszcie do życia jako nieudany lekarz w Paryżu, chwyta czytelnika za skórę i rzuca go w kierunku nieuniknionego, smutnego zakończenia powieści.