Róże Orwella

Opinie czytelników

Orwell's Roses autorstwa Rebecci Solnit oferuje unikalną eksplorację życia George'a Orwella przez pryzmat jego zamiłowania do ogrodnictwa, w szczególności róż. Książka nie jest prostą biografią, ale raczej meandrującą medytacją, która przeplata życie i spuściznę Orwella z tematami piękna, polityki i sprawiedliwości społecznej, jednocześnie prezentując wnikliwą prozę Solnit. Czytelnicy uznają jej eksplorację życia Orwella za odświeżającą, choć nie zawsze merytoryczną.

⬤ Piękne i wnikliwe pisarstwo Solnit.
⬤ Wciągające połączenie życia Orwella z tematami natury i sprawiedliwości społecznej.
⬤ Oferuje nowe spojrzenie na znane tematy związane z Orwellem.
⬤ Zabawne i pouczające, z głębokim zanurzeniem w różnych tematach.
⬤ Zachęca do dalszego zainteresowania twórczością i życiem Orwella.

⬤ Nieodpowiednia dla czytelników niezaznajomionych z Orwellem lub Solnit.
⬤ Niektórzy czytelnicy uznają książkę za meandrującą i pozbawioną spójnej struktury.
⬤ Może nie zapewniać wystarczającej głębi życia Orwella dla tych, którzy szukają tradycyjnej biografii.
⬤ Sporadyczne nadużywanie pewnych słów lub zwrotów, które niektórzy czytelnicy uznali za irytujące.

(na podstawie 36 opinii czytelników)

Oryginalny tytuł:

Orwell's Roses

Zawartość książki:

Bujna eksploracja róż, przyjemności i polityki oraz świeże spojrzenie na George'a Orwella jako zapalonego ogrodnika, którego pisarstwo polityczne było zakorzenione w jego pasji do świata przyrody.

"W 1936 roku pewien pisarz zasadził róże". Tak zaczyna się nowa książka Rebecci Solnit, będąca refleksją na temat pasji ogrodniczej George'a Orwella i sposobu, w jaki jego zaangażowanie w rośliny, zwłaszcza kwiaty, i świat przyrody oświetla jego inne zobowiązania jako pisarza i antyfaszysty, a także splecioną politykę natury i władzy.

Zapoczątkowany przez jej nieoczekiwane spotkanie z ocalałymi różami, które zasadził w 1936 roku, opis Solnit tego niedocenianego aspektu życia Orwella bada jego pisarstwo i działania - od zagłębiania się w kopalnie węgla w Anglii, walki w hiszpańskiej wojnie domowej, krytykowania Stalina, gdy większość międzynarodowej lewicy wciąż go popierała (a następnie krytykowania tej lewicy), po jego analizę związku między kłamstwami a autorytaryzmem. Dzięki słynnej zdolności Solnit do rysowania nieoczekiwanych powiązań, czytelnicy napotykają róże fotografki Tiny Modotti i jej stalinizm, obsesję Stalina na punkcie zmuszania cytryn do wzrostu w niemożliwych zimnych warunkach, przodków Orwella posiadających niewolników na Jamajce, krytykę kolonializmu i imperializmu przez Jamajkę Kincaid w ogrodzie kwiatowym oraz brutalny przemysł różany w Kolumbii, który zaopatruje rynek amerykański. Książka kończy się ponowną lekturą Dziewiętnaście osiemdziesiąt cztery, która dopełnia jej portret bardziej pełnego nadziei Orwella, a także refleksją na temat przyjemności, piękna i radości jako aktów oporu.