Przewodnik po tym, jak się zgubić

Opinie czytelników

Recenzje powszechnie chwalą poetycki i sugestywny styl pisania Rebecci Solnit w „A Field Guide to Getting Lost”, chwaląc jej głęboką eksplorację tematów związanych ze stratą, wędrówką i docenianiem świata przyrody. Fragmentaryczna narracja odzwierciedla nieprzewidywalność życia, pozwalając czytelnikom doświadczyć radości i bólu przeplatających się w emocjach związanych z zagubieniem. Podczas gdy wielu czytelników uważa książkę za inspirującą i pięknie napisaną, niektórzy krytykują jej brak liniowej struktury, co może prowadzić do zamieszania i utrudniać podsumowanie lub zaangażowanie się w nią jako spójne dzieło.

⬤ Piękna i poetycka proza, która rezonuje emocjonalnie.
⬤ Angażuje głębokie tematy straty, eksploracji i połączenia z naturą.
⬤ Fragmentaryczna opowieść odzwierciedla złożoność życia, oferując wyjątkowe doświadczenie czytelnicze.
⬤ Wiele fragmentów jest inspirujących i skłaniających do refleksji.
⬤ Intymny i ciepły styl pisania, który pozwala czytelnikom nawiązać osobisty kontakt z autorem.

⬤ Brak linearnej struktury narracyjnej może sprawić, że książka wyda się chaotyczna.
⬤ Niektórzy czytelnicy zgłaszali trudności z utrzymaniem zaangażowania ze względu na styl czytania autora.
⬤ Fragmentaryczny format książki może nie przypaść do gustu tym, którzy preferują tradycyjne struktury opowiadań lub esejów.
⬤ Mieszane odpowiedzi dotyczące spójności, przy czym niektórzy czytelnicy czuli się „zagubieni” w materiale.

(na podstawie 184 opinii czytelników)

Oryginalny tytuł:

A Field Guide to Getting Lost

Zawartość książki:

"Intrygujący amalgamat osobistych wspomnień, filozoficznych spekulacji, wiedzy przyrodniczej, historii kultury i krytyki sztuki". -- Los Angeles Times.

Od wielokrotnie nagradzanego autora Orwell's Roses, stymulująca eksploracja wędrówki, zagubienia i zastosowań nieznanego.

Napisany jako seria autobiograficznych esejów, A Field Guide to Getting Lost czerpie z emblematycznych momentów i relacji w życiu Rebecci Solnit, aby zbadać kwestie niepewności, zaufania, straty, pamięci, pożądania i miejsca. Solnit interesuje się historiami, których używamy do poruszania się po świecie, a także miejscami, które przemierzamy, od dzikiej przyrody po miasta, odnajdując siebie lub tracąc siebie. Jej własne historie, choć głęboko osobiste, łączą się z większymi opowieściami, od narracji o niewoli wczesnych Amerykanów po użycie koloru niebieskiego w malarstwie renesansowym, nie wspominając o spotkaniach z żółwiami, mnichami, punkrockowcami, górami, pustyniami i filmem Vertigo. Rezultatem jest charakterystyczna, stymulująca podróż odkrywcza.