Republika Bizantyjska: Ludzie i władza w Nowym Rzymie

Opinie czytelników

Książka zapewnia naukowe i odświeżające spojrzenie na Cesarstwo Bizantyjskie, kwestionując tradycyjne poglądy na jego strukturę polityczną i absolutną władzę cesarza. Kaldellis argumentuje, że w bizantyjskim systemie politycznym istniał pewien poziom republikanizmu, a cesarze byli zależni od dobrej woli ludu, w przeciwieństwie do przekonania, że byli bosko wyznaczonymi władcami. Chociaż książka jest pełna głębokich spostrzeżeń i jest zalecana dla osób zainteresowanych historią Bizancjum, wyróżnia się akademickim stylem, który może być wyzwaniem dla zwykłych czytelników.

⬤ Oferuje naukowe i świeże spojrzenie na bizantyjską politykę.
⬤ Podważa tradycyjne poglądy na władzę cesarza.
⬤ Wciągająca teza zawierająca przykłady popularnego wpływu na władców.
⬤ Prowokuje do myślenia i ujawnia rzymską ciągłość Cesarstwa Bizantyjskiego.
⬤ Wiedzący autor, który prezentuje solidne zrozumienie bizantyjskiej polityki.

⬤ Akademicki styl pisania może być trudny dla zwykłych czytelników lub historyków.
⬤ Początkowe rozdziały są szczególnie trudne do przeczytania.
⬤ Niektórzy czytelnicy uznali, że tytuł jest mylący, zachowując „bizantyjski”, który ich zdaniem nie oddaje w pełni tożsamości imperium.

(na podstawie 9 opinii czytelników)

Oryginalny tytuł:

The Byzantine Republic: People and Power in New Rome

Zawartość książki:

Chociaż Bizancjum znane jest w historii jako Cesarstwo Wschodniorzymskie, uczeni od dawna twierdzili, że ta grecko-chrześcijańska teokracja w niewielkim stopniu przypominała Rzym. Tutaj, w rewolucyjnym modelu bizantyjskiej polityki i społeczeństwa, Anthony Kaldellis ponownie łączy Bizancjum z jego rzymskimi korzeniami, argumentując, że od V do XII wieku n.e.

Cesarstwo Wschodniorzymskie było zasadniczo republiką, z władzą sprawowaną w imieniu ludzi, a czasem także przez nich. Republika Bizantyjska odzyskuje dla historycznego zapisu mniej autokratyczne, bardziej populistyczne Bizancjum, którego greckojęzyczni obywatele uważali się za w pełni rzymskich, jak ich łacińskojęzyczni "przodkowie". Kaldellis pokazuje, że idea Bizancjum jako sztywnej imperialnej teokracji jest mylącym konstruktem zachodnich historyków od czasów Oświecenia.

Wraz z proklamacjami dworskimi często udrapowanymi w chrześcijańską retorykę, pojęcie boskiego królestwa pojawiło się jako sposób na ukrycie nieodłącznej słabości każdego reżimu. Legitymizacja cesarzy nie opierała się na absolutnym prawie do tronu, ale na popularności poszczególnych cesarzy, których władza była słaba pomimo stabilności samej instytucji cesarskiej.

Kaldellis analizuje pomijaną bizantyjską koncepcję ustroju politycznego, a także złożone relacje cesarzy z prawem oraz sposoby, w jakie wzmacniali oni swoją powszechną akceptację i unikali wyzwań. Rebelie, które okresowo wstrząsały imperium, nie były aberracjami, ale istotną częścią funkcjonowania monarchii republikańskiej.