Hellenizm w Bizancjum: Przemiany greckiej tożsamości i recepcja tradycji klasycznej

Opinie czytelników

Książka „Hellenizm w Bizancjum” autorstwa Anthony'ego Kaldellisa oferuje świeże spojrzenie na bizantyjską tożsamość, podkreślając rzymską tożsamość Bizancjum, jednocześnie badając ich związek z kulturą hellenistyczną. Podważa tradycyjne narracje otaczające tak zwane „Cesarstwo Bizantyjskie” i zapewnia szczegółowy wgląd w dynamikę kulturową w epoce średniowiecza.

Książka przedstawia rewolucyjną interpretację bizantyjskiej tożsamości, koncentrując się na rzymskim dziedzictwie Bizancjum. Jest dobrze napisana, wciągająca i obejmuje szeroki zakres historyczny, dzięki czemu złożone idee są przystępne. Ponadto Kaldellis oferuje cenny wgląd w kulturę hellenistyczną w społeczeństwie bizantyjskim, odnosząc się do wcześniej pomijanych aspektów jej związku z klasycznymi ideami. Argumenty są prowokujące do myślenia i rzucają wyzwanie długotrwałym błędnym przekonaniom na temat historii Bizancjum.

Wydanie w miękkiej oprawie jest słabo wyprodukowane, z zauważalnymi wadami wpływającymi na jego jakość, co pogarsza wrażenia z czytania. Niektórzy czytelnicy mogą również uznać, że Kaldellis skupia się na hellenizmie, pomijając dominującą rolę chrześcijaństwa w społeczeństwie bizantyjskim, ponieważ traktowanie Kościoła wydaje się drugorzędne. Co więcej, szczegółowy styl akademicki może nie spodobać się wszystkim przypadkowym czytelnikom.

(na podstawie 5 opinii czytelników)

Oryginalny tytuł:

Hellenism in Byzantium: The Transformations of Greek Identity and the Reception of the Classical Tradition

Zawartość książki:

Tekst ten był pierwszym systematycznym studium tego, co oznaczało bycie "Grekiem" w późnej starożytności i Bizancjum, tożsamość, która mogła alternatywnie stać się narodową, religijną, filozoficzną lub kulturową.

Poprzez uważną lekturę źródeł profesor Kaldellis bada przestrzeń, którą hellenizm zajmował w każdym okresie; szersze debaty, w które był uwikłany; oraz historyczne przyczyny jego kolejnych przemian. Pierwsza sekcja (100-400) pokazuje, w jaki sposób Romanizacja i chrystianizacja doprowadziły do porzucenia hellenizmu jako etykiety narodowej i jego ograniczenia do negatywnego sensu religijnego i pozytywnego, choć rozrzedzonego, kulturowego.

Drugi (1000-1300) pokazuje, jak hellenizm odrodził się w Bizancjum i przyczynił się do ewolucji jego kultury. Dyskusja przygląda się bliżej recepcji tradycji klasycznej, która była powodem, dla którego hellenizm był zawsze pożądany i niebezpieczny w społeczeństwie chrześcijańskim, i przedstawia nowy model rozumienia cywilizacji bizantyjskiej.