Pustkowie (Wisehouse Classics - Original Authoritative Edition)

Opinie czytelników

Recenzje „The Waste Land” T.S. Eliota podkreślają jej złożoność i głębię, a wielu czytelników uważa ją za wymagające, ale satysfakcjonujące doświadczenie, które odzwierciedla głębokie tematy miłości, straty i współczesnej kondycji ludzkiej. Podczas gdy niektórzy chwalą jego doskonałość literacką, inni krytykują jego dostępność i sposób prezentacji.

Poemat opisywany jest jako klasyczne arcydzieło, z dobrze sformatowaną prezentacją i znaczną głębią, która rezonuje z czytelnikami. Wielu recenzentów docenia bogatą tematykę i nowoczesność dzieła, zauważając, że wymaga ono kilkukrotnego przeczytania, aby w pełni je docenić. Wprowadzenie jest również uważane za cenne, ponieważ sprawia, że tekst jest bardziej przystępny i zrozumiały dla współczesnych czytelników.

Krytycy zwracają uwagę na trudność i złożoność wiersza, sugerując, że może być trudny do naśladowania i zrozumienia bez wcześniejszej wiedzy. Niektóre recenzje wspominają o problemach z samym wydaniem, w tym o problemach z formatowaniem i niepoprawną treścią. Co więcej, kilka osób uznało, że zbytnio opiera się na odniesieniach, nie dostarczając istotnego znaczenia.

(na podstawie 43 opinii czytelników)

Oryginalny tytuł:

The Waste Land (Wisehouse Classics - Original Authoritative Edition)

Zawartość książki:

The Waste Land to długi poemat autorstwa T.S. Eliota. Jest powszechnie uważany za jeden z najważniejszych wierszy XX wieku i centralny tekst poezji modernistycznej. Opublikowany w 1922 roku, 434-wierszowy poemat po raz pierwszy ukazał się w Wielkiej Brytanii w październikowym wydaniu The Criterion, a w Stanach Zjednoczonych w listopadowym wydaniu The Dial. W formie książkowej został opublikowany w grudniu 1922 roku. Wśród jego słynnych fraz znajdują się "Kwiecień jest najokrutniejszym miesiącem", "Pokażę ci strach w garści pyłu" i mantra w języku sanskryckim "Shantih shantih shantih".

Poemat Eliota luźno nawiązuje do legendy o Świętym Graalu i Królu Rybaku w połączeniu z winietami współczesnego brytyjskiego społeczeństwa. Eliot wykorzystuje wiele literackich i kulturowych aluzji z zachodniego kanonu, buddyzmu i hinduskich Upaniszad. Z tego powodu krytycy i badacze uważają poemat za niejasny. Wiersz przeskakuje między głosami satyry i proroctwa, charakteryzując się nagłymi i niezapowiedzianymi zmianami mówcy, miejsca i czasu oraz wyczarowując szeroki i dysonansowy zakres kultur i literatur.

Struktura poematu podzielona jest na pięć części. Pierwsza część, The Burial of the Dead, wprowadza różnorodne tematy rozczarowania i rozpaczy. Druga, A Game of Chess, wykorzystuje winiety kilku postaci - naprzemienne narracje - które odnoszą się do tych tematów w sposób doświadczalny. The Fire Sermon, trzecia część, oferuje filozoficzną medytację w odniesieniu do obrazów śmierci i poglądów na samozaparcie w zestawieniu pod wpływem Augustyna z Hippony i religii wschodnich. Po czwartej części, która zawiera krótką liryczną petycję, kulminacyjna piąta część, What the Thunder Said, kończy się obrazem sądu.