Pustkowie

Opinie czytelników

Recenzje odzwierciedlają szeroki zakres opinii na temat książki, chwaląc samą poezję, jednocześnie potępiając jakość druku i kwestie formatowania niektórych wydań. „Pustkowie” T.S. Eliota jest podkreślane jako znaczące dzieło literackie, ale nieodpowiednie wydania doprowadziły do rozczarowania wśród czytelników.

⬤ Poezja jest uważana za jedną z największych w XX wieku, prezentując eleganckie i znaczące pisarstwo.
⬤ Wielu recenzentów docenia głębię, obrazowość i emocjonalny rezonans twórczości Eliota.
⬤ Jest ona opisywana jako rytmiczna, płynna i pełna wyobraźni, zdolna do pobudzania głębokich myśli.
⬤ Książka służy jako piękny prezent z atrakcyjnym projektem okładki.

⬤ Liczne skargi na niską jakość druku, błędy formatowania i błędy redakcyjne w różnych wydaniach.
⬤ Niektóre wydania są opisywane jako wyglądające jak tanio wykonane kserokopie lub nie reprezentujące dobrze dzieła.
⬤ Problemy z użytecznością w formatach cyfrowych, które sprawiają, że są one nieczytelne.
⬤ Rozczarowanie czytelników, którzy oczekiwali kompletnej i odpowiednio sformatowanej wersji dzieła Eliota.

(na podstawie 42 opinii czytelników)

Oryginalny tytuł:

The Waste Land

Zawartość książki:

The Waste Land to poemat autorstwa T.S. Eliota, powszechnie uważany za jeden z najważniejszych poematów XX wieku i centralne dzieło poezji modernistycznej. Opublikowany w 1922 roku, 434-wierszowy poemat pojawił się po raz pierwszy w Wielkiej Brytanii w październikowym wydaniu Eliot's The Criterion, a w Stanach Zjednoczonych w listopadowym wydaniu The Dial. W formie książkowej został opublikowany w grudniu 1922 roku. Wśród jego słynnych zwrotów znajdują się "Kwiecień jest najokrutniejszym miesiącem", "Pokażę ci strach w garści pyłu" oraz mantra w języku sanskryckim "Shantih shantih shantih".

Poemat Eliota luźno nawiązuje do legendy o Świętym Graalu i Królu Rybaku w połączeniu z winietami współczesnego brytyjskiego społeczeństwa. Eliot wykorzystuje wiele aluzji literackich i kulturowych z zachodniego kanonu, buddyzmu i hinduskich Upaniszad. Wiersz przeskakuje między głosami satyry i proroctwa, charakteryzując się nagłymi i niezapowiedzianymi zmianami mówcy, miejsca i czasu oraz wyczarowując szeroki i dysonansowy zakres kultur i literatur.

Struktura poematu podzielona jest na pięć części. Pierwsza część, "Pochówek zmarłych", wprowadza różnorodne tematy rozczarowania i rozpaczy. Druga, "Gra w szachy", wykorzystuje naprzemienne narracje, w których winiety kilku postaci odnoszą się do tych tematów w sposób doświadczalny. "The Fire Sermon", trzecia sekcja, oferuje filozoficzną medytację w odniesieniu do obrazów śmierci i poglądów na samozaparcie w zestawieniu pod wpływem Augustyna z Hippony i religii wschodnich. Po czwartej części, "Death by Water", która zawiera krótką liryczną prośbę, kulminacyjna piąta część, "What the Thunder Said", kończy się obrazem sądu.