O złu

Opinie czytelników

Książka Terry'ego Eagletona „O złu” przedstawia eksplorację koncepcji zła poprzez połączenie analizy literackiej i dyskursu filozoficznego. W recenzjach czytelnicy doceniają przystępny styl pisania Eagletona, humor i wnikliwe komentarze, choć wielu wyraża rozczarowanie skupieniem się na przykładach literackich zamiast na konkretnych teoriach zła. Istnieją mieszane uczucia co do skuteczności jego argumentów i spójności książki jako całości.

Pisarstwo Eagletona jest opisywane jako wyjątkowo czytelne, łączące krytykę literacką z filozofią w angażujący sposób. Często chwalony jest jego humor i umiejętność uczynienia złożonych tematów przystępnymi dla szerokiego grona odbiorców. Wielu czytelników docenia głębię analizy, zakres perspektyw różnych autorów i filozofów oraz prowokujące do myślenia spostrzeżenia na temat natury zła.

Kilku recenzentów uważa, że książce brakuje spójnej i jasnej definicji zła, często czując się ugrzęźniętym w literackich odniesieniach, a nie w ukierunkowanym filozoficznym argumencie. Książka jest krytykowana za dostrzegalne uprzedzenia, szczególnie w stosunku do religii i amerykańskiego dyskursu politycznego. Niektórzy czytelnicy byli rozczarowani powierzchownym potraktowaniem istotnych idei i poleganiem na literaturze, a nie na rzeczywistych zastosowaniach, co doprowadziło do oskarżeń o lekkość i powtarzalność.

(na podstawie 24 opinii czytelników)

Oryginalny tytuł:

On Evil

Zawartość książki:

Żarliwy argument za istnieniem zła od jednego z najbardziej szanowanych i wpływowych krytyków naszych czasów W tym dowcipnym, przystępnym studium wybitny marksistowski myśliciel Terry Eagleton rozpoczyna zaskakującą obronę rzeczywistości zła, czerpiąc ze źródeł literackich, teologicznych i psychoanalitycznych, aby zasugerować, że zło, nie tylko średniowieczny artefakt, jest prawdziwym zjawiskiem o namacalnej sile w naszym współczesnym świecie.

Augustyna do alkoholizmu, Tomasza z Akwinu do Tomasza Manna, Szekspira do Holokaustu, Eagleton bada przerażający los tych skazanych na zagładę dusz, które najwyraźniej niszczą bez powodu. Stawia przy tym szereg intrygujących pytań.

Czy zło rzeczywiście jest rodzajem nicości? Dlaczego miałoby wydawać się tak efektowne i uwodzicielskie? Dlaczego dobro wydaje się takie nudne? Czy istoty ludzkie naprawdę mogą rozkoszować się niszczeniem bez żadnego powodu?