Nowy ranny: Od nerwicy do uszkodzenia mózgu

Opinie czytelników

Recenzje książki „The New Wounded” autorstwa Catherine Malabou odzwierciedlają szereg opinii dotyczących jej złożoności, głębi i integracji filozofii i neurologii. Czytelnicy doceniają pełną pasji argumentację i krytyczną analizę freudowskiej psychoanalizy, podczas gdy niektórzy krytykują jasność i spójność przedstawionych argumentów. Praca jest postrzegana zarówno jako głęboka, jak i wymagająca, przemawiająca głównie do osób posiadających wcześniejszą wiedzę na temat współczesnej filozofii i psychoanalizy.

⬤ Głęboka i pełna pasji eksploracja traumy, integrująca neurologię i psychoanalizę.
⬤ Oryginalna krytyka teorii Freuda, zwłaszcza w odniesieniu do jej ograniczeń w rozumieniu traumy.
⬤ Zachęca do krytycznego zaangażowania się we współczesne implikacje neuronauki.
⬤ Bogata treść dla profesjonalistów zajmujących się traumą, chorobami psychicznymi i opieką.

⬤ Złożony język i idee utrudniają zrozumienie początkującym filozofom.
⬤ Niektórzy czytelnicy uznają argumenty za niespójne lub pozbawione wyjaśnień.
⬤ Krytyka interpretacji Freuda przez autora, sugerująca nadmierne uproszczenie lub błędne przedstawienie jego teorii.
⬤ Powtarzające się punkty mogą odciągać uwagę od ogólnej argumentacji.

(na podstawie 7 opinii czytelników)

Oryginalny tytuł:

The New Wounded: From Neurosis to Brain Damage

Zawartość książki:

Książka ta wykorzystuje filozoficzne podejście do "nowych rannych" (pacjentów z uszkodzeniami mózgu), aby zainscenizować konfrontację między psychoanalizą a współczesną neurobiologią, koncentrując się na kwestii traumy i ran psychicznych. W ten sposób ponownie ocenia mózg jako organ, który nie jest oddzielony od życia psychicznego, ale raczej znajduje się w jego centrum.

"Nowi zranieni" cierpią z powodu ran psychicznych, których tradycyjna psychoanaliza, kładąca nacisk na potrzebę psychiki do zintegrowania wydarzeń z własną historią, nie jest w stanie zrozumieć ani wyleczyć. Są ofiarami różnych uszkodzeń lub ataków mózgu, w tym zwyrodnieniowych chorób mózgu, takich jak choroba Parkinsona i Alzheimera.

Zmiany spowodowane uszkodzeniami mózgu często objawiają się bezprecedensową metamorfozą tożsamości pacjenta. Na przykład osoba z chorobą Alzheimera nie jest - lub nie tylko - kimś, kto się "zmienił" lub został "zmodyfikowany", ale raczej podmiotem, który stał się kimś innym.

Zachowanie osób będących ofiarami "traum społeczno-politycznych", takich jak znęcanie się, wojna, ataki terrorystyczne czy napaści seksualne, wykazuje uderzające podobieństwa do zachowania osób, które doznały uszkodzenia mózgu. Tak więc obecnie granica oddzielająca traumę organiczną od traumy społeczno-politycznej jest coraz bardziej nieszczelna.

Usuwając granice oddzielające "neurobiologię" od "socjopatii", uszkodzenia mózgu mają również tendencję do zacierania granic między historią a naturą. Jednocześnie ujawnia, że ucisk polityczny przybiera dziś postać traumatycznego ciosu pozbawionego wszelkiego uzasadnienia. Mamy zatem do czynienia z dziwną mieszanką natury i polityki, w której polityka przybiera postać natury, a natura znika, by przybrać maskę polityki.