Opinie czytelników
Podsumowanie:Książka „The New Wounded” autorstwa Catherine Malabou oferuje dogłębną eksplorację traumy przez pryzmat neurologii, psychoanalizy i filozofii, w szczególności kwestionując koncepcje Freuda. Podczas gdy niektórzy czytelnicy doceniają pełne pasji zaangażowanie autorki i jej teoretyczne spostrzeżenia, inni krytykują jej interpretację Freuda i złożoność tekstu. Praca ta stawia krytyczne pytania dotyczące tożsamości, empatii i natury traumy, co czyni ją znaczącym, choć trudnym, wkładem we współczesną teorię krytyczną.
Zalety:⬤ Pasjonujące i głęboko osobiste badanie traumy, szczególnie w odniesieniu do choroby Alzheimera.
⬤ Prowokacyjna krytyka freudowskiej psychoanalizy i wprowadzenie nowych pojęć, takich jak „destrukcyjna plastyczność” i „mózgowość”.
⬤ empatyczne podejście do omawiania doświadczeń pacjentów neurologicznych.
⬤ Oferuje bogate spostrzeżenia filozoficzne i wzywa do ponownego rozważenia leczenia traumy, zachęcając do postępów w tej dziedzinie.
Wady:⬤ Styl pisania jest złożony i wymagający, co sprawia, że początkującym filozofom trudno jest się w niego zaangażować.
⬤ Interpretacja Freuda jest postrzegana przez niektórych krytyków jako błędna, co prowadzi do braku spójności w argumentacji.
⬤ Recenzje sugerują, że może być trudno wydobyć cenne spostrzeżenia z gęstej prozy wypełnionej powtórzeniami.
⬤ Niektórzy czytelnicy kwestionują możliwość zastosowania jej wniosków do szerszych kontekstów i populacji.
(na podstawie 7 opinii czytelników)
Oryginalny tytuł:
The New Wounded: From Neurosis to Brain Damage
Zawartość książki:
Książka ta wykorzystuje filozoficzne podejście do „nowych rannych” (pacjentów z uszkodzeniami mózgu), aby zainscenizować konfrontację między psychoanalizą a współczesną neurobiologią, koncentrując się na kwestii traumy i ran psychicznych. W ten sposób ponownie ocenia mózg jako organ, który nie jest oddzielony od życia psychicznego, ale raczej znajduje się w jego centrum.
„Nowi zranieni” cierpią z powodu ran psychicznych, których tradycyjna psychoanaliza, kładąca nacisk na potrzebę psychiki do zintegrowania wydarzeń z własną historią, nie jest w stanie zrozumieć ani wyleczyć. Są ofiarami różnych uszkodzeń lub ataków mózgu, w tym zwyrodnieniowych chorób mózgu, takich jak choroba Parkinsona i Alzheimera.
Zmiany spowodowane uszkodzeniami mózgu często objawiają się bezprecedensową metamorfozą tożsamości pacjenta. Na przykład osoba z chorobą Alzheimera nie jest - lub nie tylko - kimś, kto się „zmienił” lub został „zmodyfikowany”, ale raczej podmiotem, który stał się kimś innym.
Zachowanie osób będących ofiarami „traum społeczno-politycznych”, takich jak znęcanie się, wojna, ataki terrorystyczne czy napaści seksualne, wykazuje uderzające podobieństwa do zachowania osób, które doznały uszkodzenia mózgu. Tak więc obecnie granica oddzielająca traumę organiczną od traumy społeczno-politycznej jest coraz bardziej nieszczelna.
Usuwając granice oddzielające "neurobiologię" od "socjopatii", uszkodzenia mózgu mają również tendencję do zacierania granic między historią a naturą. Jednocześnie ujawnia, że ucisk polityczny przybiera dziś postać traumatycznego ciosu pozbawionego wszelkiego uzasadnienia. Mamy zatem do czynienia z dziwną mieszanką natury i polityki, w której polityka przybiera postać natury, a natura znika, by przybrać maskę polityki.
