Niemiecki piechur kontra radziecki strzelec: Somma 1916

Opinie czytelników

Książka „Ivan versus Fritz, Pt. One” zawiera szczegółowe porównanie niemieckiej i radzieckiej piechoty podczas wczesnych etapów operacji Barbarossa w 1941 roku. Zawiera dokładne analizy, ilustracje i spostrzeżenia taktyczne, dzięki czemu jest cenna zarówno dla entuzjastów historii wojskowości, jak i graczy wojennych. Jednak jej zwięzły format może sprawić, że niektórzy czytelnicy będą oczekiwać bardziej dogłębnych informacji.

⬤ Dobrze zbadana, z dużą ilością zdjęć, doskonałymi mapami i grafikami
⬤ oferuje wnikliwe porównania niemieckiej i radzieckiej piechoty
⬤ pouczająca i łatwa w czytaniu
⬤ obala powszechne błędne przekonania na temat frontu wschodniego
⬤ przydatna jako odniesienie i elementarz dla entuzjastów historii wojskowości.

⬤ Ograniczony zakres
⬤ może nie zadowolić czytelników szukających kompleksowego pokrycia
⬤ niektóre recenzje sugerują, że jest zbyt uproszczony
⬤ tytuł może być mylący, ponieważ koncentruje się bardziej na piechocie zmotoryzowanej niż na szerszym spektrum piechoty.

(na podstawie 20 opinii czytelników)

Oryginalny tytuł:

German Infantryman Vs Soviet Rifleman: Somme 1916

Zawartość książki:

Dzięki pełnokolorowym grafikom, specjalnie narysowanym mapom i archiwalnym zdjęciom, niniejsze opracowanie oferuje kluczowy wgląd w taktykę, dowodzenie, skuteczność bojową i późniejszą reputację sześciu reprezentatywnych niemieckich i radzieckich batalionów piechoty, które wzięły udział w trzech kluczowych akcjach, które zdeterminowały przebieg kampanii Barbarossa u szczytu II wojny światowej.

Inwazja Osi na Związek Radziecki 22 czerwca 1941 r. postawiła nazistowskie Niemcy i ich sojuszników przeciwko siłom Stalina w potężnej walce o przetrwanie. Trzy niemieckie grupy armii - Północ, Centrum i Południe - wkroczyły na terytorium Związku Radzieckiego.

Grupa Armii Centrum Generalfeldmarszałka Fedora von Bocka, największa z tych trzech, miała za zadanie pokonanie Frontu Zachodniego generała armii Dmitrija Pawłowa na Białorusi i otrzymała w tym celu dwie Grupy Pancerne. Dowództwo Bocka zakończyło okrążenie i zniszczenie ogromnej liczby sowieckiego personelu i wojska w bitwach takich jak Białystok-Mińsk w czerwcu-lipcu i Smoleńsk w lipcu-sierpniu, zanim zostało wstrzymane, gdy niemieckie wysiłki skupiły się na podboju Ukrainy, tylko po to, by wznowić ofensywę pod koniec września. Gdy kurz lata ustąpił miejsca błotu jesieni, niemieckie natarcie na Moskwę zostało spowolnione, a następnie zatrzymane przez sowiecką kontrofensywę przeprowadzoną przez Fronty Południowo-Zachodnie Kalinina i Timoszenki Koniewa w grudniu w niezwykle trudnych warunkach zimowych, co oznaczało porażkę niemieckiego Blitzkriegu.

Grupa Armii Centrum została zmuszona do odwrotu, a Moskwa pozostała w rękach sowieckich.

Na czele niemieckiego natarcia, walcząc u boku czołowych dywizji pancernych, znajdowali się zmotoryzowani żołnierze piechoty na ciężarówkach. W przeciwieństwie do piechoty pancernej, stanowiącej integralną część dywizji pancernych, te doskonale wyszkolone formacje zmotoryzowane były zorganizowane, uzbrojone i wyposażone tak, jak ich piesze odpowiedniki w standardowych dywizjach piechoty.

Razem te dwa typy oddziałów były prekursorami potężnych formacji panzergrenadierskich, które zapewniły Niemcom ich mobilne siły piechoty w kulminacyjnych latach II wojny światowej.

Przeciwstawiając się niemieckim siłom mobilnym, Sowieci rozmieścili dywizje strzeleckie i zmotoryzowane dywizje strzeleckie, z których część została podniesiona do rangi Gwardii po osiągnięciu wybitnych wyników bojowych. Siły radzieckie walczyły wytrwale w obliczu niekiedy przytłaczającej lokalnej przewagi Niemców i groźby brutalnego odwetu ze strony wojsk NKWD, ponosząc ogromne straty, ale pozostając w walce do czasu ustabilizowania linii w pogarszających się warunkach zimowych pod Moskwą. Ich starcia ze zmotoryzowaną piechotą niemieckiej awangardy ukształtują wynik tej potężnej bitwy o przetrwanie.