Nie ma jak w domu

Opinie czytelników

Seria książek zebrała różne recenzje, z których wiele chwaliło emocjonalną głębię i rozwój postaci, zwłaszcza podróż głównych bohaterów, Christiana i Avy. Czytelnicy wyrazili silne odczucia na temat fabuły, od fascynującej i szczerej po powolną i czasami nużącą. Ogólnie rzecz biorąc, choć istnieją różne opinie na temat stylu pisania, większość zgadza się, że seria jest głęboką eksploracją miłości, straty i uzdrowienia.

⬤ Silna emocjonalna podróż, która głęboko rezonuje z czytelnikami.
⬤ Dobrze rozwinięte postacie i ich relacje.
⬤ Wciągające i zaskakujące zwroty akcji.
⬤ Pięknie napisana, z zapadającymi w pamięć momentami.
⬤ Wielu czytelników uznało serię za wciągającą lekturę, która pozostaje z tobą na długo po zakończeniu.

⬤ Niektórzy czytelnicy uważali, że styl pisania był zbyt prozaiczny i trudny do zaangażowania.
⬤ Kilku czytelników uznało części książki za powtarzalne lub o wolnym tempie.
⬤ Seria może mieć momenty, które wydają się nieprawdopodobne lub tracą zainteresowanie czytelnika.
⬤ Niektórzy czytelnicy wspomnieli, że trudno było przez nią przebrnąć ze względu na ciężkie treści emocjonalne.

(na podstawie 33 opinii czytelników)

Oryginalny tytuł:

There's No Place Like Home

Zawartość książki:

Widzę nas w milionie montaży - ciebie i mnie, Avę, w milionie winiet. Nasze wizje.

Jesteś pode mną. Wpatrujesz się we mnie. Patrzysz z miłością w moje oczy i nie odwracasz wzroku, gdy się rozpadasz.

Widzę tę chwilę w kółko i w kółko...

Szepczesz coś, gdy wstrząsają tobą dreszcze, ale słowa, które szepczesz, są dla mnie stracone. Chcę tych słów - one znaczą wszystko.

Co szepczesz w chwili naszego najbardziej intymnego spełnienia? Z pewnością moje imię. Co szepczesz, Ava? Proszę, powiedz mi. Błagam cię, wyszepcz do mnie te dźwięki jeszcze raz.

Przyjdź do mnie, przyjdź dla mnie i przyjdź ze mną: Usłyszę te słodkie, ciche sylaby płynące z twoich ust i poznam siebie, i będę wiedziała, że jestem w domu. * Pamięć jest surową kochanką: upiększa to, co piękne i pogodne, ale także wyostrza krawędzie bólu. Jedyne, co mi zostało po moim mężu, Christianie, to pamięć.

Wszystko inne przepadło. Nasz syn, Henry, poczęty i pielęgnowany, urodzony i wyrosły na żyznej glebie naszej miłości...

nie żyje. Spoczywa sześć stóp pod czarną gliną cmentarza na Florydzie. Dom, który stworzyliśmy dla siebie w Ft.

Lauderdale, jest kupą gruzu, zburzoną przez huragan.

Ten dom i wszystko, co się w nim znajdowało, całkowicie zniknęło. Nawet gruz jest już prawdopodobnie usunięty. Wiem tylko, że teraz...

boję się pozwolić sobie na żałobę po Henrym. Boję się, że nigdy nie znajdę Christiana. A jeśli nigdy nie znajdę Christiana, to co zrobię? Kim będę?