Moltke i jego generałowie: Studium przywództwa

Opinie czytelników

Książka zawiera szczegółową analizę decyzji wojskowych i politycznych w tworzeniu Niemiec, koncentrując się na rewolucyjnych koncepcjach generała Moltkego w działaniach wojennych. Podkreśla zarówno jego strategie wojskowe, jak i osobiste interakcje ze współczesnymi. Książka spotkała się jednak z krytyką za dezorganizację i słabą korektę.

⬤ Szczegółowe wyjaśnienia decyzji wojskowych i politycznych
⬤ fascynujące studium roli wojny w osiąganiu celów politycznych
⬤ wnikliwe spojrzenie na rewolucyjne koncepcje generała Moltke
⬤ humanizuje postacie historyczne
⬤ przyjemny styl pisania.

Brak uporządkowanej struktury, co wymaga uważnego czytania i robienia notatek; krytykowana za słabą korektę i ogólną jakość.

(na podstawie 6 opinii czytelników)

Oryginalny tytuł:

Moltke and His Generals: A Study in Leadership

Zawartość książki:

Kiedy Helmuth von Moltke objął stanowisko szefa pruskiego sztabu generalnego, armia pruska nie walczyła od ponad czterdziestu lat. Jednak w ciągu półtorej dekady doprowadził ją do punktu, w którym była najsilniejsza w Europie. Jego sukcesy na polu bitwy sprawiły, że jego metody były skrupulatnie analizowane przez komentatorów i niewolniczo naśladowane przez zachodnie armie. Jego sukces wynikał nie tylko z dalekowzrocznego planowania strategicznego, kompleksowej reorganizacji Sztabu Generalnego i zrozumienia nowych technologii.

Wynikał on również z jego przywództwa nad utalentowaną, choć zróżnicowaną grupą podwładnych, nawet jeśli niektórzy z nich czasami nie rozumieli jego ogólnych intencji. Ta książka analizuje te kluczowe relacje. Najważniejszą z nich była jego współpraca ze zdolnym, choć cholerycznym Karlem Leonhardem von Blumenthalem.

Ich korespondencja odzwierciedlała każdy aspekt ich kampanii. Był również blisko księcia koronnego, którego był adiutantem. Moltke był szefem sztabu księcia Fryderyka Karola w Danii w 1864 roku.

Jego podziw dla "Czerwonego Księcia" być może nie został podtrzymany, gdy ostrożność tego ostatniego spowodowała problemy. Albrecht von Stosch, Intendent Generalny w latach 1870-1871, odniósł wielki sukces, gdy miał okazję zademonstrować swoje talenty w terenie. Edwin von Manteuffel, na którego polecenie Moltke został mianowany, był w centrum pruskiej polityki przez półtorej dekady, zanim stał się odnoszącym sukcesy dowódcą armii w latach 1866 i 1870-1871. Być może najbardziej utalentowanym z podwładnych Moltkego był August von Goeben, odnoszący sukcesy dowódca we wszystkich trzech wojnach o zjednoczenie Niemiec. August von Werder nigdy nie cieszył się takim zaufaniem Moltkego, ale był niezwykle niezawodny. Z drugiej strony, zarówno Eduard Vogel von Falckenstein, jak i Karl von Steinmetz przysporzyli Moltkemu niemałych kłopotów, uparcie nie stosując się do jego wyraźnych rozkazów. Za tymi relacjami kryły się istotne relacje, jakie Moltke miał z szefami sztabów i własnymi oficerami sztabu generalnego. To od jego zdolności do polegania na tych ludziach w realizacji swoich zamiarów zależał jego sukces. Theophil von Podbielski, Julius Verdy du Vernois i Paul Bronsart von Schellendorf byli niektórymi z genialnych jednostek, które tworzyły jeden z najpotężniejszych zespołów w historii wojskowości.