Japońskie armie 1868-1877: Wojna Boshin i rebelia Satsuma

Opinie czytelników

Książka zawiera zwięzły przegląd historii wojskowości Japonii w okresie transformacji w XIX wieku, koncentrując się na wojnie Boshin i rebelii Satsuma. Oferuje szczegółowe ilustracje mundurów i broni, co czyni ją wyjątkowym źródłem pomimo pewnej krytyki dotyczącej głębi kontekstu historycznego i dokładności.

⬤ Dobrze zilustrowana z unikalnymi szczegółami na temat mundurów i broni
⬤ wypełnia lukę w anglojęzycznej literaturze na temat japońskiej historii wojskowości
⬤ uważana za pouczającą i korzystną dla niszowych zainteresowań, takich jak wargaming.

⬤ brak głębi w kontekście politycznym i kulturowym
⬤ pewne nieścisłości odnotowane w tekście
⬤ brak map przedstawiających ruchy wojsk
⬤ sekcje podsumowujące mogą wydawać się nadmiernie uproszczone
⬤ może sprawić, że czytelnicy będą chcieli bardziej szczegółowych informacji.

(na podstawie 9 opinii czytelników)

Oryginalny tytuł:

Japanese Armies 1868-1877: The Boshin War and Satsuma Rebellion

Zawartość książki:

Ten tytuł wyjaśnia i ilustruje dziewiętnastowieczne przejście japońskich armii z tradycyjnego samurajskiego sprzętu i taktyki do tych ze świata zachodniego oraz starcia zbrojne między tymi dwiema kulturami.

Przywrócenie cesarskiej dynastii Meiji w 1868 roku, po 250 latach szogunatu Tokugawa, zdecydowanie otworzyło Japonię na świat zewnętrzny, a monarchia przyjęła modernizację, w tym stworzenie nowej, zachodniej armii. Procesowi modernizacji przeciwstawiła się jednak tradycyjna samurajska szlachta feudalna, co doprowadziło do serii bitew.

Pierwsze starcie między tymi dwiema kulturami nastąpiło szybko. Podczas wojny Boshin w latach 1868-69, francuski doradca wojskowy, Jules Brunet, zmienił stronę i dołączył do powstańców. Wygrali oni kilka starć przed ostatecznym zmiażdżeniem rebelianckiej Republiki Ezo. Od tego momentu armia cesarska kontynuowała modernizację zgodnie z francuskimi liniami, a zmiany społeczne zaczęły zubażać szlachtę samurajską, która straciła swoją rolę społeczną i polityczną oraz związane z nią przywileje.

W 1876 r. potężna domena Satsuma, wokół Kagoshimy w południowo-zachodnim Kyushu, stała się ogniskiem niezadowolenia. Jej przywódca Saigo Takamori skutecznie ignorował rząd centralny, a w styczniu 1877 r. narastające niepokoje przerodziły się w otwarty bunt. Siły cesarskie były teraz znacznie silniejsze, a marynarka wojenna mogła desantować wojska i bombardować Kagoshimę. Gorzkie oblężenie Satsumy i próba zdobycia zamku Kumamoto ostatecznie nie powiodły się w kwietniu, a samurajowie podjęli ostatnią walkę pod Shiroyamą 24 września. Oznaczało to ostateczną porażkę i wyparcie klasy samurajów.

Ten w pełni ilustrowany tytuł szczegółowo bada upadek samurajów, analizując broń, taktykę, kluczowe postacie obu stron i przedstawiając rosnącą zachodnią modernizację sił cesarskich.