Armie włoskich wojen zjednoczeniowych 1848-70 (1): Piemont i Dwie Sycylie

Opinie czytelników

Książka „Armie włoskiego zjednoczenia” zawiera zwięzły przegląd sił zbrojnych zaangażowanych we włoskie wojny zjednoczeniowe, z mieszanką dobrych ilustracji i podsumowanego kontekstu historycznego. Może jednak sprawić, że czytelnicy będą poszukiwać większej głębi i szczegółów, szczególnie w odniesieniu do późniejszych wydarzeń i typowych rodzajów wojsk.

⬤ Dotarła na czas i w świetnym stanie
⬤ dobra treść wprowadzająca
⬤ świetne ilustracje Giuseppe Ravy
⬤ zwięzła, ale pouczająca narracja
⬤ uzupełnia inne prace historyczne na ten temat
⬤ dobrze złożona
⬤ utrzymuje wysokie standardy typowe dla książek Osprey.

⬤ Tekst może być mylący dla osób bez wcześniejszej wiedzy na ten temat
⬤ brak szczegółów na temat późniejszych wydarzeń
⬤ niewystarczające pokrycie typowych typów oddziałów
⬤ krótka długość prowadzi do skąpych informacji
⬤ może wydawać się niekompletny dla niektórych czytelników.

(na podstawie 21 opinii czytelników)

Oryginalny tytuł:

Armies of the Italian Wars of Unification 1848-70 (1): Piedmont and the Two Sicilies

Zawartość książki:

W latach czterdziestych XIX wieku postnapoleońskie Włochy były "wyrażeniem geograficznym" - nie krajem, ale mozaiką państw.

Północ (Sabaudia/Piemont i Wenecja) była rządzona przez Austro-Węgry, a większość pomniejszych państw centralnych była w mniejszym lub większym stopniu klientami Austrii. Z Neapolu wywodząca się z Hiszpanii monarchia Burbonów rządziła południem - "Dwiema Sycyliami".

Europejski "rok rewolucji", 1848, był świadkiem powstań ludowych przeciwko reżimom na całym półwyspie. Zostały one ostatecznie stłumione (pierwsza wojna o niepodległość, 1848-49); ale pozostawiły króla Wiktora Emanuela z Sabaudii/Piemontu - i jego zdolnego ministra Cavoura - zdeterminowanego, by wyzwolić i zjednoczyć kraj, podczas gdy władza królewska w Dwóch Sycylii pozostała głęboko niepopularna. Savoy/Piemont starał się wzmocnić relacje z Francją i Wielką Brytanią, wysyłając wojska do walki u ich boku w wojnie krymskiej w latach 1854-56, w wyniku czego był aktywnie wspierany przez armię francuską w drugiej wojnie o niepodległość (1859), kiedy bitwy pod Magentą i Solferino uwolniły większość północy spod panowania austriackiego.

Na południu "Czerwone Koszule" Garibaldiego poprowadziły udane powstanie przeciwko Królestwu Dwóch Sycylii (1860). Ostatecznie południe zagłosowało za przyłączeniem się do północy w zjednoczonym królestwie (luty 1861 r.); niemniej jednak wojska północne musiały to wymusić poprzez bezwzględną okupację w latach sześćdziesiątych XIX wieku - mało znaną kampanię.