Idealizm Hegla: Satysfakcje samoświadomości

Opinie czytelników

Książka Roberta Pippina „Hegel's Idealism: The Satisfactions of Self-Consciousness” jest uznawana za znaczący wkład akademicki w heglowską naukę, koncentrując się na ciągłości między Heglem a Kantem. Choć chwalona za wnikliwość, jasność i dokładność, książka spotkała się również z krytyką za złożoną prezentację i konieczność posiadania wcześniejszej wiedzy filozoficznej, aby w pełni zrozumieć jej argumenty. Czytelnicy zauważają, że jest ona skierowana przede wszystkim do naukowców i osób dobrze zorientowanych w filozofii.

⬤ Ważny wkład w badania nad Heglem, który podkreśla ciągłość z Kantem.
⬤ Błyskotliwa teza, która koryguje powszechne błędne przekonania na temat myśli Hegla.
⬤ Przejrzysty i uporządkowany styl pisania, czyniący złożone idee bardziej przystępnymi.
⬤ Szczegółowe wyjaśnienia filozofii Hegla, które podważają mylne interpretacje.
⬤ Dobrze zbadane z silnymi podstawami akademickimi.

⬤ Napisana dla odbiorców akademickich, przez co jest mniej przystępna dla zwykłych czytelników.
⬤ Wymaga rozległej wiedzy na temat Kanta i niemieckiego idealizmu dla właściwego zrozumienia.
⬤ Niektóre zdania są zbyt złożone i trudne do zrozumienia.
⬤ Wydania drukowane mają problemy z jakością tekstu i nawigacją, szczególnie w formatach e-czytników.
⬤ Brak uwzględnienia innych ważnych historycznych wpływów na Hegla poza Kantem.

(na podstawie 9 opinii czytelników)

Oryginalny tytuł:

Hegel's Idealism: The Satisfactions of Self-Consciousness

Zawartość książki:

Jest to najważniejsza książka o Heglu, jaka ukazała się w ciągu ostatnich dziesięciu lat.

Autor oferuje zupełnie nową interpretację idealizmu Hegla, która koncentruje się na zawłaszczeniu i rozwinięciu przez Hegla teoretycznego projektu Kanta. Hegel nie jest przedstawiony ani jako przedkrytyczny metafizyk, ani jako teoretyk społeczny, ale jako krytyczny filozof, którego spory z Kantem, zwłaszcza w kwestii intuicji, wzbogacają idealistyczne argumenty przeciwko empiryzmowi, realizmowi i naturalizmowi.

W obliczu odrzucenia absolutnego idealizmu jako niezrozumiałego lub nieprawdopodobnego, Pippin wyjaśnia i broni oryginalnego opisu filozoficznych podstaw twierdzeń Hegla o historycznej i społecznej naturze samoświadomości i samej wiedzy.